Άρθρο Προέδρου ΣΕΒ, κ. Θεόδωρου Φέσσα: “Τρία επιχειρήματα υπέρ της αισιοδοξίας”
Το 2015 ήταν μια «επεισοδιακή χρονιά»! Νιώθουμε ότι πολλά από όσα ζήσαμε πριν από λίγους μήνες, συνέβησαν πριν χρόνια. Ήταν τόσο πυκνή η επικαιρότητα, όσο και τα σκαμπανεβάσματα στη διάθεση, στον προγραμματισμό, στο σπίτι, στις επιχειρήσεις μας. Το 2015 είχε τα πάντα, ώστε να συνοψίζει όλη την κρίση της εξαετίας, μέσα σε ένα χρόνο: τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, κλυδωνισμούς της οικονομίας, πολιτικές εντάσεις, ένα παρολίγον Grexit, μια νέα δανειακή σύμβαση, αλλά και νέες ευκαιρίες να παρουσιάζονται δίπλα στους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη χώρα μας. Άραγε, μπορούμε να κρατήσουμε μερικές χρήσιμες αλήθειες από την προηγούμενη χρονιά, ώστε να εντείνουμε τις προσπάθειές μας στη νέα;
Ας αναφέρουμε επιγραμματικά τρεις:
Πρώτον, παρά τους ισχυρούς κλυδωνισμούς της οικονομίας, με το πάγωμα επενδύσεων, το στέγνωμα των τραπεζών και τα capital controls, σε γενικές γραμμές, η χώρα άντεξε. Μπορεί το τίμημα να ήταν και να παραμένει βαρύ για επιχειρήσεις και εργαζομένους, με νέα λουκέτα και νέους φόρους. Όμως, παρά την κρίση και εξαιτίας αυτής, οι εξαγωγές μας συνεχίζουν να επεκτείνονται με 3,6% κατά μέσο όρο ετησίως από το 2009 και μέχρι το 2014. Η πορεία αυτή συνεχίσθηκε και στο δεκάμηνο Ιανουαρίου με Οκτώβριο παρά τη γενικευμένη αβεβαιότητα. Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι η βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης, κάποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αλλά και η μείωση της εσωτερικής ζήτησης τα τελευταία χρόνια αύξησαν τις εξαγωγές. Αν είχαμε καταφέρει να περιορίσουμε τους φόρους στην ενέργεια και το μη μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων και τα αντικίνητρα στην επιχειρηματικότητα, θα βρισκόμασταν σε πολύ καλύτερες συνθήκες. Συνεπώς, η οικονομία μας, οι υγιείς επιχειρήσεις, σταδιακά αυτονομούνται από το πολιτικό περιβάλλον και κοιτάζουν έξω από τα σύνορα.
Δεύτερον, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η ανάπτυξη, και μάλιστα, μέσα από την επέκταση του ιδιωτικού τομέα, είναι μονόδρομος επιβίωσης και ανάκαμψης της οικονομίας. Οι επιμέρους διαφωνίες ή ο σκεπτικισμός έχουν αμβλυνθεί καθώς δεν υπάρχει κανείς άλλος τρόπος να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να χρηματοδοτηθούν οι αυξημένες κοινωνικές ανάγκες. Για τα επόμενα χρόνια, απαιτείται προσέλκυση ξένων επενδυτικών κεφαλαίων, βασισμένη σε φορολογικά κίνητρα, με καθαρούς κανόνες, που θα επιβραβεύουν όσους παράγουν, προσφέρουν θέσεις εργασίας και είναι ανταγωνιστικοί στη διεθνή αγορά. Αν αξιοποιήσουμε τους λίγους εθνικούς και κοινοτικούς πόρους σε δυναμικούς τομείς της οικονομίας, σε επιχειρήσεις που παράγουν και εξάγουν, θα υποκαταστήσουμε αρκετά από τα εισαγόμενα είδη και η χώρα θα θωρακισθεί από μελλοντικές κρίσεις στην ανταγωνιστικότητα και στην εργασία, ενώ τα δημόσια ταμεία θα αντλούν σταθερά περισσότερα έσοδα. Οι ιδιωτικοποιήσεις έπαψαν να αποτελούν ταμπού και σύντομα θα φανεί το όφελός τους στους πολίτες, στους επισκέπτες και στις επιχειρήσεις της χώρας.
Τρίτον, ζούμε μια, πρωτοφανή για τα πολιτικά μας δεδομένα, συμφωνία του πολιτικού κόσμου, μετά από μια εξαετία πόλωσης. Είναι η ανεπιφύλακτη παραμονή στην ευρωζώνη με την τήρηση των δεσμεύσεων που ψήφισε η Βουλή το καλοκαίρι και επιβεβαίωσε το 80% του εκλογικού σώματος. Αυτό είναι το μεγάλο μας κεκτημένο που δεν πρέπει να σπαταλήσουμε σε ανούσιες μάχες εντυπώσεων, αλλά να το προσανατολίσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στο κράτος, στην οικονομία, στο ασφαλιστικό σύστημα. Ειδικά το τελευταίο προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία για να αποδοθεί κοινωνική και γενεακή δικαιοσύνη, ώστε οι στόχοι των εσόδων που αιμοδοτούν σήμερα τα ταμεία να μην αποδειχθούν μέγγενη της εργασίας και του κόπου των νεοτέρων. Αν ενεργοποιήσουμε ξανά τον τριμερή κοινωνικό διάλογο, με βάση την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα με σύνεση και προγραμματισμό.
Ενδεχομένως, οι παραπάνω διαπιστώσεις να φαίνονται αισιόδοξες. Πιθανόν και να είναι!. Όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε αρκετές φορές τη ματαίωση ενός νέου ξεκινήματος. Ειδικά σήμερα η Ευρώπη έχει πολλά περισσότερα προβλήματα να λύσει, εξαιτίας της εύθραυστης οικονομικής ανάκαμψης, της γεωπολιτικής αστάθειας και των προβλημάτων που εγείρει το προσφυγικό ζήτημα. Μια αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης, με δική μας ευθύνη, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει ιδιαίτερα αρνητικές αντιδράσεις στο εξωτερικό και θα κλονίσει οριστικά τη σχέση μας με τους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Όλοι πια καταλαβαίνουμε το βάρος της ευθύνης και των επιλογών μας. Μένει να αποδείξουμε ότι δεν θα σπαταλήσουμε και αυτή την ευκαιρία. Το 2015 ήταν μια πρόγευση του τι μπορεί να ακολουθήσει και μια απόδειξη για το πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν θυσίες ετών. Η κληρονομιά του αλλά και οι θετικές ενδείξεις για τη χρονιά που έρχεται, ας γίνουν η μαγιά για την πολυπόθητη στροφή προς την ανάπτυξη και την αισιοδοξία. Τις έχουμε και τις δύο ανάγκη.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ-ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ”
στις 10 Ιανουαρίου 2016.
