Χρειάζεται εκλογίκευση των ευθυνών που βαραίνουν τους διοικητές επιχειρήσεων στην Ελλάδα – Άρθρο κ. Μιχάλη Μητσόπουλου στα ΝΕΑ, 24/8/2019

Ο Μιχάλης Μητσόπουλος είναι Διευθυντής Τομέα Επιχειρηματικού Περιβάλλοντος και Ρυθμιστικών Πολιτικών του ΣΕΒ

Η ελληνική νομοθεσία διαχρονικά αποδίδει υπερβολικές, ως προς το πλήθος αλλά και την αυστηρότητα τους, ευθύνες στις διοικήσεις των επιχειρήσεων. Συχνά, η ευθύνη των διοικούντων είναι αντικειμενική, εις ολόκληρο και αλληλέγγυα ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις είναι επιπλέον αντικειμενική και ποινική. Με άλλα λόγια, το φυσικό πρόσωπο που βρίσκεται στη διοίκηση μιας Α.Ε είναι πολύ πιθανό, στη διάρκεια της εκτέλεσης των καθηκόντων του, και μόνο λόγω της εκτέλεσης αυτών, να κληθεί να καταβάλει το ίδιο ποσά που έχουν βεβαιωθεί στην επιχείρηση. Αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα του αν τα ποσά που είναι μικρά για την επιχείρηση αποδεικνύονται εξοντωτικά για τον ίδιο και την οικογένεια του. Επιπλέον, στη χειρότερη περίπτωση, θα κληθεί επιπλέων να εκτίσει ποινή φυλάκισης ή και κάθειρξης.

Η αναζήτηση τόσο βαριών ευθυνών, ανεξάρτητα του βαθμού αμέλειας ή της ύπαρξης αποδεδειγμένου δόλου, σημαίνει ότι η ανάληψη θέσεων ευθύνης σε ελληνικές επιχειρήσεις ενέχει ένα τεράστιο προσωπικό κίνδυνο για το στέλεχος ή ακόμα και τον εργαζόμενο. Συχνά, οι έντιμοι που συμμετείχαν στη διοίκηση μιας επιχείρησης που υπέκυψε στα χρόνια της πρωτοφανούς κρίσης εξοντώνονται χωρίς μάλιστα να τους προφέρεται μια πραγματική δεύτερη ευκαιρία. Αυτό συμβαίνει την ώρα που όσοι δρουν με δόλο προστατεύονται στην πράξη από τις χρονοβόρες διεργασίες της δικαιοσύνης, τα κενά που παραμένουν, παρά τις αξιομνημόνευτες προσπάθειες των τελευταίων ετών, στους ελεγκτικούς μηχανισμούς και τις ασάφειες των νόμων.

Αυτή η κατάσταση ζημιώνει με πολλούς τρόπους τη χώρα. Στρεβλώνει τον ανταγωνισμό, αποθαρρύνει τις παραγωγικές επενδύσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Επενδυτές που ενδιαφέρονται να αναλάβουν το επιχειρηματικό ρίσκο και να διοικήσουν μια προς αναδιάρθρωση επιχείρηση αποφεύγουν να εμπλακούν και δεν βρίσκουν ικανούς και έντιμους μάνατζερ. Έτσι, επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να διασωθούν εγκαταλείπονται, με αποτέλεσμα την απαξίωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, τη μείωση της φορολογητέας ύλης, την απώλεια θέσεων εργασίας και την οριστική απώλεια των απαιτήσεων που έχει το κράτος.

Είναι ξεκάθαρο ότι το σχετικό πλαίσιο ευθυνών πρέπει να επανεξεταστεί, διασφαλίζοντας τόσο την υποκειμενικότητα των ευθυνών, δηλαδή την αναλογικότητα ανάμεσα στις πράξεις και παραλήψεις ενός διοικητή μιας επιχείρησης και των ευθυνών που αναζητούνται από αυτόν, όσο και την ικανότητα του κράτους να αναζητά γρήγορα και αποτελεσματικά τις ευθύνες που υπάρχουν και τα συμφέροντα του. Η πρόσφατη «Οδηγία για την αναδιάρθρωση και την αφερεγγυότητα», την οποία οφείλει να ενσωματώσει η χώρα μας στο Εθνικό Δίκαιο τα επόμενα χρόνια, προσφέρει ένα πλαίσιο που επιτρέπει την εκλογίκευση των υπερβολών του υφιστάμενου πλαισίου για τους επιμελείς και έντιμους διοικητές επιχειρήσεων, την οποία αξίζει να αξιοποιήσουμε καθώς θα επιτρέψει σε πολλούς ικανούς και έντιμους να διοικήσουν χωρίς φόβο ελληνικές επιχειρήσεις κάθε μεγέθους.