Τοποθέτηση του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου στη συνάντηση με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ, 22/12/2011

“Το πιο χαρακτηριστικό πρόβλημα της οδυνηρής αυτής περιόδου είναι ότι παθαίνουμε χωρίς να μαθαίνουμε.  Αγωνιούμε για τις δόσεις των δανεικών, αλλά δεν αγωνιζόμαστε για να εξαλείψουμε τα όσα μας κατάντησαν επαίτες των εταίρων μας.  Θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ, αλλά αποφεύγουμε κάθε προσπάθεια προσαρμογής στην ευρωζώνη.  Απαιτούμε από τους Ευρωπαίους να μας σώσουν, αλλά φερόμαστε σαν να μη θέλουμε να σωθούμε.  Ιδιαίτερα ο κομματικός και συντεχνιακός μικρόκοσμος επιδόθηκε, από την αρχή της κρίσης, στην περιφρούρηση των δικών τους στενών συμφερόντων, αφήνοντας το εθνικό σκάφος να βουλιάζει.  Το φάσμα της εθνικής χρεοκοπίας δεν μας αφύπνισε ως λαό, ενώ μας ξεγύμνωσε ως κράτος…

Κι ωστόσο, αν το πολιτικό μας σύστημα είχε έγκαιρα επιτελέσει, εδώ και δύο χρόνια, ακόμη και αυτούς τους τελευταίους μήνες, όλα εκείνα για τα οποία είχαμε δεσμευτεί, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν μια πολύ πιο ασφαλής χώρα σε μια ανασφαλή Ευρώπη, και οι θυσίες του λαού μας θα είχαν πιάσει τόπο.  Αντιμετώπισαν όμως εξαρχής τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις με ιδεοληψίες, τις θεώρησαν έξωθεν επιβουλή και επιβολή, αντί να μας δώσουν να καταλάβουμε ότι ήταν προς το δικό μας συμφέρον.  Κατέληξαν έτσι να συσσωρεύσουν ένα αβάσταχτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος για τον τόπο –το οποίο μεγαλώνει με κάθε ημέρα αδράνειας που περνά.

Το πρόβλημά μας, εν τέλει, δεν είναι τόσο οικονομικό, όσο πολιτικό.  Είναι πρόβλημα ενός ολόκληρου συστήματος που είχε χρεοκοπήσει ηθικά και κοινωνικά πριν ακόμη οδηγήσει τη χώρα στην οικονομική χρεοκοπία.  Το σύστημα αυτό αντιστάθηκε με κάθε τρόπο σε κάθε επιχειρούμενη αλλαγή που απειλούσε τα παρασιτικά του προνόμια.  Συνωμοτούσε με τους ημετέρους του για να κοροϊδεύουμε τους δανειστές μας.  Ψήφιζε νόμους που αναιρούσε στην πράξη.  Καθυστερούσε ή ανέβαλε αποφάσεις που δήλωνε ότι παίρνει.  Πλειοδοτούσε σε λαϊκισμό για να συγκαλύψει ότι με δική του ευθύνη φτάσαμε ως εδώ.

Η κοινωνία μας εξακολουθεί να πληρώνει πολύ ακριβά το πτωχευμένο αυτό καθεστώς της μεταπολίτευσης, που βρήκε λύση μόνο στις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, στους υπέρογκους φόρους, τις έκτακτες εισφορές και τα χαράτσια σε βάρος όλων των πολιτών, προκειμένου να μη θίξει τους κομματικούς πελάτες του.

Το σύστημα αυτό έχει στραγγίξει την παραγωγική οικονομία για να μην θίξει τα κρατικοδίαιτα κυκλώματα νομής και διαφθοράς, που έχουν κάνει τη μεταπολιτευτική Ελλάδα φέουδό τους.

Σπρώχνει καθημερινά και τις τελευταίες υγιείς παραγωγικές μονάδες του τόπου στην εξαφάνιση.  Ακόμη και οι πιο δυνατές επιχειρήσεις, που επί δύο χρόνια αντέχουν παρόλο που οι πωλήσεις κατέρρευσαν, τα κέρδη έγιναν ζημιές και ρευστό δεν υπάρχει, σήμερα δυσκολεύονται να πληρώσουν τους εργαζόμενούς τους και βλέπουν μπροστά τους το λουκέτο.  Η ζημιά στον παραγωγικό ιστό κοντεύει να γίνει ανεπανόρθωτη.  Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μην έχει πού να πατήσει η πολυπόθητη ανάπτυξη όταν έρθει η ώρα της.  Η ιδιωτική παραγωγική οικονομία καταστρέφεται, όχι από δικά της λάθη, αλλά από τις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργεί το αβάσταχτο κρατικό χρέος και τα συνεχιζόμενα ελλείμματα που το τροφοδοτούν.  Κι όλα αυτά, για να παραμείνουν ουσιαστικά άθιχτες οι προνομιούχες συντεχνίες, οι ελλειμματικές ΔΕΚΟ, οι άχρηστοι οργανισμοί και φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, για να συνεχιστεί όλη αυτή η σπατάλη που καταξοδεύει το υστέρημα των φορολογούμενων παραγωγικών πολιτών.

Ταυτοχρόνως, η βαθιά κρίση που ταρακουνάει την Ευρώπη μεγιστοποιεί τους κινδύνους για τη χώρα μας –και το κόστος από την καθεστωτική ανευθυνότητα των τελευταίων χρόνων.  Η παραμονή μας στην ευρωζώνη είχε ήδη καταστεί προβληματική, πριν ακόμη η κρίση γίνει πανευρωπαϊκή.  Αυτή τη στιγμή διαμορφώνεται μία νέα Ευρώπη υπό την αμείλικτη πίεση των αγορών.  Μια Ευρώπη με αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, σκληρότερους κανόνες για τα χρέη και τα ελλείμματα και ανελαστική εποπτεία.  Αυτή η Ευρώπη δεν έχει χώρο για μια Ελλάδα στην οποία σέρνουν τον χορό οι δήθεν φιλολαϊκές δυνάμεις των αμετανόητων του χθες.  Δεν μπορεί να μας δώσει μια πίστωση χρόνου, που καλά-καλά ούτε η ίδια διαθέτει.  Μας βλέπει σαν βάρος.  Δεν θα μας περιμένει πια.  Ήδη, οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου κινδυνεύουν να ξεπεραστούν από τις αγορές και τις εξελίξεις.

Καλωσορίσαμε πριν από ένα μήνα την ανάθεση μιας ευρείας κοινοβουλευτικής εντολής στον Λουκά Παπαδήμο, συμμεριζόμενοι την ανακούφιση της πλειοψηφίας των πολιτών.  Η χώρα δεν διέθετε πια άλλο κεφάλαιο εμπιστοσύνης απέναντι στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Κατά βάθος, η κοινή γνώμη είναι αυτή που επέβαλε μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης ως αντίδοτο στη συνολική χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.  Έχει εναποθέσει μεγάλες προσδοκίες στην κυβέρνηση αυτή.  Και, προφανώς, με ανάλογη αυστηρότητα θα την κρίνει.

Πολλοί θα προτιμούσαν μια ολιγομελή, αυστηρά τεχνοκρατική κυβέρνηση υπό τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό, κατά το πρότυπο της Ιταλίας.  Δεν συμφωνώ.  Η άμεση συμμετοχή των συμβαλλόμενων κομμάτων στην κυβέρνηση Παπαδήμου τα υποχρεώνει να συμπράξουν ειλικρινά για την επιτυχία της, αναλαμβάνοντας από κοινού την ευθύνη και το κόστος της παραμονής της χώρας στο ευρώ.  Η έμπρακτη συμβολή τους στην αποκατάσταση της ευρωπαϊκής μας αξιοπιστίας, χωρίς κομματικές υστεροβουλίες και μικρόνοιες, τους δίνει μια ουσιαστική διέξοδο.

Τους δίνει τη δυνατότητα να εξιλεωθούν σε μεγάλο βαθμό στα μάτια της κοινής γνώμης και να έχουν ρόλο στη νέα εποχή που προσδοκούν οι πολίτες. Αρκεί η ανταπόκρισή τους σ’ αυτό το εγχείρημα εθνικής ευθύνης να είναι διαρκής και όχι στιγμιαία.  Σε αντίθετη περίπτωση, αν τυχόν με τη συμπεριφορά τους υπονομεύσουν την προοπτική της κυβέρνησης στην οποία μετέχουν, θα αυτοϋπονομευτούν και θα εκτεθούν στη συνείδηση των πολιτών.

Οι πολιτικές δυνάμεις που συμπαρατάσσονται στην κυβέρνηση Παπαδήμου, εκπροσωπούν μία πλατιά κοινωνική πλειοψηφία που θέλει να παραμείνουμε στο ευρώ.  Είναι μειοψηφία οι προπαγανδιστές της δραχμής και της εθνικής υποτίμησης.  Αλλά η μάχη για να ανακτηθεί η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας είναι επίπονη και αβέβαιη.  Μπορεί να κερδηθεί μόνο αν δοθεί με συνέπεια, πίστη και πολιτική γενναιότητα.

Απομένει στη σημερινή κυβέρνηση (και στα κόμματα που τη στηρίζουν) να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που την επέβαλαν.  Το διακύβευμα είναι τεράστιο.  Μέσα στο αμέσως επόμενο διάστημα, θα κριθεί στην πράξη και οριστικά αν μας θέλει η Ευρώπη κι αν εμείς θέλουμε την Ευρώπη. Από εμάς τελικά εξαρτάται.  Ή θα υπογράψουμε τη νέα δανειακή σύμβαση, δεσμευόμενοι στο πρόγραμμα δράσης και μεταρρυθμίσεων που αυτή συνεπάγεται για την επόμενη τριετία, ή θα πεινάσουμε εκτός Ευρώπης.

Εύχομαι τα συμβαλλόμενα κόμματα να αντιληφθούν ότι είναι και δικό τους συμφέρον να επιτύχει αυτή η κυβέρνηση, στην οποία μετέχουν. Εύχομαι η σημερινή κυβέρνηση να αποτελέσει γέφυρα προς μια νέα εποχή και όχι παρένθεση στο παλαιό καθεστώς. Εύχομαι το αμφίρροπο 2012 να είναι για το έθνος μας έτος συνειδητής προσπάθειας για την αναγκαία αλλαγή.  Ο λαός μας που παιδεύεται γιατί ξέρει τι διακυβεύεται, έχει δικαίωμα να λυτρωθεί από τον φόβο και να δει την ελπίδα”.