Ομιλία του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην εκδήλωση CEO Summit της ΕΕΔΕ με θέμα: ”Κτίζοντας τη Νέα Ελλάδα”, 11/12/2012, ξενοδοχείο Hilton
Είναι φιλόδοξο το θέμα, το αντικείμενο αυτού του συνεδρίου της πάντα δραστήριας ΕΕΔΕ. Ταυτόχρονα όμως, δεν είναι ούτε ανεδαφικό ούτε ανεπίκαιρο.
Υπάρχει πράγματι, μετά από τρία συνεχούς οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής φτωχοποίησης, η ρεαλιστική προοπτική να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα. Μετά τις αποφάσεις του πρόσφατου Εurogrοup μας δίνεται μια ακόμα ευκαιρία να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της εξάρτησης από την εκάστοτε δόση των δανεικών. Αλλη ευκαιρία, όμως, δεν θα έχουμε.
Τρία ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, ξέρουμε πια –οφείλουμε να ξέρουμε– τι ευθύνεται για τη διαιώνισή της: κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να συντηρήσουμε το ίδιο κράτος, την ίδια αδιαφάνεια, το ίδιο σύστημα. Δεν τολμήσαμε ν’ αλλάξουμε. Εμμείναμε στα ίδια με τους ίδιους, φτωχαίνοντας καθημερινά.
Σήμερα πια, δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε κι άλλη βοήθεια από τους εταίρους μας –η μπάλα είναι στο δικό μας γήπεδο: δική μας ευθύνη είναι να ξαναστήσουμε στα πόδια του το τραπεζικό μας σύστημα, να ολοκληρώσουμε με κοινωνικά δίκαιους όρους τη δημοσιονομική προσαρμογή, να υλοποιήσουμε τις χρονίζουσες μεταρρυθμίσεις, να ξαναβάλουμε με τις δικές μας αποφάσεις, με τις δικές μας δυνάμεις, την Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά. Από εμάς εξαρτάται. Πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε πολύ σκληρά, ώστε να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο.
Για να μην απαιτηθούν νέα επώδυνα οριζόντια μέτρα, για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του λαού μας, η οικονομία μας πρέπει να επανέλθει σε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 3% – 3,5% τον χρόνο. Είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα –το βάρος του οποίου δεν δύναται πια ν’ αναλάβει το κράτος που ξέραμε. Το κράτος χρεοκόπησε. Και δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την ανάπτυξη, πόσο μάλλον την στρεβλή ευημερία του πρόσφατου παρελθόντος.
Μόνον η ιδιωτική τομέα οικονομία μπορεί να αποτελέσει σήμερα τον πόλο για να ξαναδεί η Ελλάδα παραγωγικές επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας. Η ανταγωνιστικότητα και η εξωστρέφεια που έχει ανάγκη ο τόπος για να διασφαλίσει το ευρωπαϊκό του μέλλον, μόνο από τον ιδιωτική πρωτοβουλία, τη σύγχρονη επιχειρηματική μας τάξη, μπορούν να προέλθουν.
Μα, θα πουν πολλοί, είναι οι επιχειρηματίες αθώοι του αίματος; Η σημερινή κρίση δεν οφείλεται στην αποτυχία ενός διαπλεκόμενου πολιτικο-επιχειρηματικού συστήματος εξουσίας; Έχω συνείδηση της κριτικής αυτής, και πρώτος τολμώ την αυτοκριτική.
Πράγματι, η κρατικοδίαιτη οικονομία ήταν μοιραίο να εκθρέψει και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Στην κρατική θαλπωρή, χωρίς διαφάνεια, χωρίς ανταγωνισμό, είχε βολευτεί μια μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου που συνήθισε να ζει με τις διαπλεκόμενες προνομίες της κρατικής εύνοιας –κι εχθρεύεται την αλλαγή, γιατί ξεβολεύει ή και απειλεί τα μέλη της. Αλλά δεν μιλώ γι’ αυτούς, που η σημερινή πραγματικότητα τους έχει έτσι κι αλλιώς ξεπεράσει.
Μιλώ για την πλειοψηφία μιας επιχειρηματικής τάξης που δουλεύει σκληρά για να μείνει όρθια τούτα τα δύσκολα χρόνια, εξακολουθεί να παράγει και να σχεδιάζει, πληρώνει αγόγγυστα φόρους και εισφορές, έχει διαφυλάξει θέσεις εργασίας, αντιπαλεύει μόνη της την κρίση επενδύοντας σ’ ένα καλύτερο αύριο. Με τη δουλειά της διασώζει ό,τι μπορούσε να διασωθεί από τον παραγωγικό μας ιστό, με τον κόπο της συντηρεί ζωντανή την ελπίδα της ανάκαμψης. Αυτή η επιχειρηματική τάξη είναι η κοινότητα των προθύμων της αλλαγής. Μπορεί, και πρέπει, να πάρει στα χέρια της τα ηνία της ανάπτυξης –γιατί χωρίς αυτήν ο πόλεμος κατά της κρίσης δεν μπορεί να κερδηθεί.
Αν, λοιπόν, η ανάπτυξη είναι το ζητούμενο, η διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος που να ευνοεί τη νέα ελληνική επιχειρηματικότητα είναι το προαπαιτούμενο. Η νέα επιχειρηματική τάξη, που η πραγματικότητα επιτάσσει, υπάρχει ουσιαστικά από καιρό. Σήμερα ανδρώνεται στις πιο σκληρές συνθήκες και το μόνο που χρειάζεται είναι απρόσκοπτο πεδίο για να κινηθεί κι ελεύθερο ορίζοντα για να δράσει.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι,
Η μάχη που δίνουμε εδώ και τρία χρόνια δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση, ενάντια στην κρίση –είναι ενάντια στον εαυτό μας. Ενάντια στις ιδεοληψίες και τα στερεότυπα που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Ας μη γελιόμαστε. Δεν θα έρθουν νέες επενδύσεις χωρίς νέες αντιλήψεις. Δεν θα δημιουργηθούν νέες δουλειές χωρίς νέες ιδέες. Δεν θα υπάρξει νέα οικονομία χωρίς μια νέα κοινωνία.
Η σύγχρονη ιδιωτική πρωτοβουλία είναι σήμερα ο κατ’ εξοχήν φορέας αυτής της αναγκαίας αλλαγής. Αλλά δεν μπορεί να κερδίσει μόνη της το στοίχημα του μέλλοντος. Η νέα επιχειρηματικότητα πρέπει να ζυμώσει και να ζυμωθεί με τις κοινωνικές δυνάμεις που κυοφορούν τη νέα ελληνική πραγματικότητα, με όλους όσοι προσβλέπουν με πίστη στο αύριο και θέλουν ν’ απεγκλωβιστεί ο τόπος από τα συμφέροντα και τη νοσταλγία του χθες. Αυτός είναι ο δρόμος. Κι αυτό είναι, πιστεύω, το μήνυμα που θα προκύψει από τις εργασίες αυτού του συνεδρίου. Η βιώσιμη απάντηση στην κρίση που μας μαστίζει δεν είναι μόνο η ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά και η ανάταξη της κοινωνίας.
