Το κείμενο της συνέντευξης του προέδρου ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, 8/2/2014

Πώς όμως  συνεισφέρουν οι επιχειρήσεις στην προσπάθεια για έξοδο από την κρίση; Με μεταφορά της έδρας τους στο εξωτερικό; Οι επιχειρηματίες κατηγορούνται πως δεν βάζουν λεφτά από την τσέπη τους.

Ας θυμηθούμε ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν πάσχει σήμερα από δικες του αμαρτίες, αλλά είναι θύμα της καταστροφής που προξένησε το ασφυκτικό δημόσιο χρέος. Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχουν πολλοί επιχειρηματίες που δεν μπορούν, μερικοί που δεν θέλουν, αλλά οι περισσότεροι αντέχουν και επενδύουν, ακόμα και σε τούτα τα πέτρινα χρόνια. Σε ότι αφορά τις επιχειρήσεις-μέλη του ΣΕΒ, θεωρώ ότι ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση της κρίσης και αποτελούν την άσβεστη φλόγα του παραγωγικού μας ιστού. Οι ελάχιστες που προσέφυγαν στην αμυντική επιλογή να μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό, το έκαναν για να αντιμετωπίσουν το ζωτικό πρόβλημα της χρηματοδότησης –για να μην εξαφανιστούν. Κι ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι η παραγωγή τους παραμένει στην Ελλάδα, εδώ πληρώνονται οι φόροι και οι εισφορές τους.

Υποστηρίζετε τον τελευταίο καιρό πως το μνημόνιο έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά του και γίνεται πλέον επικίνδυνο για τη χώρα. Τι αντιπροτείνετε; Ανυπακοή στις μνημονιακές υποχρεώσεις;

Ο ΣΕΒ προειδοποιούσε από το 2010 ότι η μονοδιάστατη εφαρμογή των μνημονίων –η τυφλή επιβολή λιτότητας, ενώ η έμφαση έπρεπε να δοθεί στις μεταρρυθμίσεις—οδηγούσε σε διαιώνιση της ύφεσης και σε δυσβάσταχτο κοινωνικό κόστος. Σήμερα βλέπουμε καθαρά ότι οι μνημονιακές πολιτικές δεν βγάζουν πουθενά. Αλλά το ίδιο το μνημόνιο παρέχει τη δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης. Αν η χώρα μας είχε να αντιπαραθέσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα εθνικής ανάπτυξης με έμφαση στην παραγωγική ανασυγκρότηση, που να φτάνει στους ίδιους στόχους από άλλους δρόμους, οικονομικά ηπιότερους και κοινωνικά πιο δίκαιους, πιστεύω ότι θα μπορούσε να εισακουστεί από τους εταίρους μας. Αυτό επείγει να κάνουμε σήμερα. Πληθαίνουν άλλωστε οι φωνές στην Ευρώπη που διαπιστώνουν τα λάθη της τρόικας και το αδιέξοδο της συνταγής.

Ο ΣΕΒ είναι θιασώτης των ιδιωτικοποιήσεων. Από τη μια όμως στην Ελλάδα έχουμε ολιγοπωλιακές συνθήκες, από την άλλη στο όνομα των ιδιωτικοποιήσεων τρέχουμε να εκποιήσουμε δημόσιες υποδομές στρατηγικής σημασίας. Υπάρχει κάποια «κόκκινη γραμμή» για σας;

«Κόκκινες γραμμές» βάζουν οι ισολογισμοί κάθε επιχείρησης, δημόσιας ή ιδιωτικής. Η ανάγκη των ιδιωτικοποιήσεων προέκυψε γιατί οι δημόσιοι οργανισμοί και επιχειρήσεις γεννούσαν τερατώδη ελλείμματα θρέφοντας κομματικούς στρατούς από το υστέρημα των φορολογουμένων. Το πρόβλημα προϋπήρχε, αλλά με την κρίση έφτασε στο απροχώρητο. Την περιβόητη «στρατηγική σημασία» ξοφλάμε σήμερα με τα χαράτσια. Και η όλη συζήτηση έχει προσλάβει έναν δογματικό χαρακτήρα που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Οι νεοφιλελεύθεροι ξορκίζουν το κράτος, οι παλαιοαριστεροί αφορίζουν την ιδιωτική πρωτοβουλία. Σημασία δεν έχει αν μια επιχείρηση είναι δημόσια ή ιδιωτική, αλλά αν λειτουργεί σωστά, αποδοτικά. Χωρίς ελλείμματα, χωρίς συμπτώματα διαφθοράς, χωρίς κομματικά ρουσφέτια. Εκεί απέτυχε το πελατειακό κράτος. Το ίδιο είχε λεηλατήσει τα «ασημικά» του, πριν τα βγάλει στο σφυρί.

Είπατε πρόσφατα ότι «φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού». Συμμερίζεστε την αισιοδοξία που καλλιεργεί η κυβέρνηση ότι βγαίνουμε από την κρίση;

Φτάσαμε στον πάτο, αλλά τώρα πρέπει να βγούμε από το βαρέλι. Η χώρα εξακολουθεί να παράγει ελλείμματα, το χρέος μας παραμένει δυσθεώρητο, η παραγωγική οικονομία δεν έχει αναταχθεί, βασικές μεταρρυθμίσεις λιμνάζουν. Είναι θετικό που όλα δείχνουν ότι η ύφεση δεν θα βαθύνει κι άλλο. Αλλά, με ενάμιση εκατομμύριο ανέργους κι ένα περιβάλλον που παραμένει βαθιά αντιεπενδυτικό και αντιεπιχειρηματικό, δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην ταχύρρυθμη ανάπτυξη που είναι προϋπόθεση για να βγούμε πραγματικά από την κρίση. Έχουμε μεγάλη ανηφόρα μπροστά μας.

Τι σας προβληματίζει περισσότερο; Η αδυναμία μέρους του πολιτικού κόσμου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, οι επιπτώσεις από μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες φέτος, ή το φάσμα της ακυβερνησίας;

Τούτα τα χρόνια της κρίσης μάς δίχασαν αντί να μας ενώσουν. Γιατί; Διότι ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του έδειξε ότι δεν είχε ούτε τη γνώση ούτε την τόλμη που απαιτούσαν οι περιστάσεις -αλλά ούτε και τη σύνεση να διαμορφώσει μια στοιχειώδη συναινετική βάση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Στα ερείπια της χρεοκοπίας, τα προβλήματα έγιναν αφορμή κομματικής σπέκουλας και αλληλομηδενισμού. Δεν αντιδράσαμε με υγεία, δεν κοιτάξαμε μπροστά. Αυτό κατά βάθος υποθάλπει σήμερα την αβεβαιότητα και τον φόβο πολιτικής αστάθειας, και όχι το φάσμα της κάλπης.

Καλλιεργείται μια άποψη  πως για να αποφευχθεί η ακυβερνησία είναι απαραίτητες συμμαχίες που ούτε να τις φανταστούμε μπορούσαμε πριν από λίγο καιρό. Τι πιστεύετε εσείς;

Θα μπορούσε κανείς να προβλέψει πριν από ελάχιστα χρόνια τη σημερινή δικομματική –και μέχρι χθες τριτοκομματική —κυβέρνηση; Ποιος την επέβαλε; Ο λαός με την ψήφο του. Ο λαός διαμορφώνει τους συσχετισμούς δυνάμεων που αναδεικνύονται στην κάλπη, και με τον τρόπο αυτόν οριοθετεί την κατεύθυνση που θέλει να πάρει. Ο λαός συνεπώς θα μας πει από ποιον ή ποιους θέλει να κυβερνηθεί. Και προφανώς η ευρωκάλπη του Μαΐου –γιατί δεν πιστεύω ότι θα γίνουν εθνικές εκλογές πριν ή ταυτόχρονα -θα μας δώσει μια ισχυρή πρόγευση της βούλησής του.

Πως αντιμετωπίζετε την δημοσκοπική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ; Ό επιχειρηματικός κόσμος  φοβάται τις συνταγές μιας κυβέρνησης της Αριστεράς;

Εκπροσωπώ, εκφράζω έναν επιχειρηματικό κόσμο που αποδέχεται κάθε δημοκρατική επιλογή της κοινωνίας χωρίς φοβία, και είναι έτοιμος να συνομιλήσει με κάθε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση χωρίς προκατάληψη. Αυτό, επιτρέψτε μου να πω, υποδηλώνει την αυτοπεποίθηση που νιώθουμε –γιατί έχουμε σε τούτη τη γη πακτωμένα τσιμέντα και σίδερα, και δουλεύουμε σε τούτον τον τόπο με μακροπρόθεσμη προοπτική, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Δίνουμε ασφαλώς σημασία στη ρητορική και τα ιδεογράμματα του κάθε κόμματος, αλλά έχει κι η σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα ορισμένα, ας πούμε, «δόγματα». Ένα από αυτά λέει ότι το κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο που ξέραμε χρεοκόπησε οριστικά, και ότι η προοπτική μιας νέας ανάπτυξης μπορεί να προέλθει σήμερα μόνο από τις δυνάμεις της παραγωγικής οικονομίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να το αγνοήσει αυτό και να επιτύχει;