“Ανάπτυξη χωρίς μεταποίηση & επιχειρήσεις όλων των μεγεθών δεν γίνεται!”, άρθρο του Διευθυντή Επικοινωνίας του ΣΕΒ, κ. Δ. Βέργαδου, στη FREE SUNDAY, 22/7/2018
Όλα τα τελευταία στοιχεία που αφορούν στη βιομηχανία κινούνται σε θετικό έδαφος. Συγκεκριμένα, η παραγωγή στη μεταποίηση -πλην πετρελαιοειδών- παρέμεινε θετική τον Μάιο του 2018, ενώ μέχρι και τον Ιούνιο του 2018 οι προσδοκίες στη μεταποίηση αναφορικά με την παραγωγή, τις νέες παραγγελίες -ιδίως από το εξωτερικό- και την απασχόληση, εξακολουθούν να είναι θετικές, σύμφωνα με τα στοιχεία του Δείκτη Υπευθύνων Προμηθειών στη μεταποίηση (PMI), ο οποίος διαμορφώθηκε στις 53,5 μονάδες, παραμένοντας για 13ο συνεχόμενο μήνα σε επίπεδο πάνω από τις 50 μονάδες (όριο μηδενικής ανάπτυξης). Ωστόσο, η υποχώρηση του κλίματος στη βιομηχανία που σημειώνεται από την αρχή του έτους σε ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο, σε συνδυασμό με τις αναταράξεις στο παγκόσμιο εμπόριο, λόγω των τάσεων προστατευτισμού που αναπτύσσονται, ενδέχεται να επηρεάσουν αρνητικά την παραγωγή και τις εξαγωγές το επόμενο διάστημα. Το στοίχημα, λοιπόν, είναι η παρατηρούμενη «άνοιξη» στα μεγέθη της βιομηχανίας να αποκτήσει διάρκεια, και η εγχώρια μεταποίηση να εξοπλιστεί καταλλήλως ώστε να απορροφήσει ομαλά τις όποιες μεταβολές της συγκυρίας. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε άμεσα το παράθυρο ευκαιρίας που φαίνεται σήμερα να δημιουργείται και που συνάδει με τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, καθώς η απόσταση που έχει να διανύσει η χώρα μέχρι να πετύχει την αναγέννηση της βιομηχανίας – με όρους 4ης βιομηχανικής επανάστασης, πλέον– παραμένει μεγάλη.
Η βιομηχανία δημιουργεί ανθεκτικά επιχειρηματικά οικοσυστήματα, υψηλής εξειδίκευσης.
Το στοίχημα δεν είναι τόσο ποσοτικό όσο, κυρίως, ποιοτικό. Ένας λόγος που η παρατηρούμενη «βιομηχανική αναγέννηση» χρειάζεται να αποκτήσει βάθος είναι γιατί -όπως γνωρίζουμε εμπειρικά- μια οργανωμένη βιομηχανική μονάδα αποτελεί το κέντρο ενός οικοσυστήματος ευκαιριών και ανάπτυξης για πολλές μικρότερες επιχειρήσεις, που συνεργαζόμενες μαζί της αποκτούν τεχνογνωσία, αναπτύσσονται τεχνολογικά και εξειδικεύονται παραγωγικά, δημιουργώντας θέσεις απασχόλησης υψηλής εξειδίκευσης και δεξιοτήτων, έτσι ώστε στη συνέχεια να μπορούν να ενταχθούν και σε διεθνείς παραγωγικές αλυσίδες αξίας, μετασχηματίζοντας στην πράξη το παραγωγικό πρότυπο της χώρας προς μας οικονομία που θα στηρίζει τη μεγέθυνσή της στους κλάδους παραγωγής διεθνών εμπορεύσιμων προϊόντων.
Πως μπορεί να αναπτυχθεί η παραγωγική βάση: Οι 3+1 βασικές προϋποθέσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, γνωρίζουμε ότι η παραγωγική βάση για να αναπτυχθεί και για να ευημερήσει σήμερα και κυρίως για να προσαρμοσθεί με ταχύτητα και ευελιξία στις απαιτήσεις της νέας εποχής, χρειάζεται ορισμένες βασικές προϋποθέσεις- προτεραιότητες, όπως είναι:
- Η φορολογική πολιτική, το γενικότερο φορολογικό πλαίσιο και η πολιτική ασφαλιστικών εισφορών πρέπει να εξασφαλίζει ανταποδοτικότητα και δεν πρέπει να αποθαρρύνει την ανάπτυξη σύνθετων αλυσίδων αξίας, τη χρήση μισθωτής εργασίας και την ανταμοιβή του ταλέντου και της εργασίας.
- Η ποιότητα των νόμων και η επάρκεια των διοικητικών υπηρεσιών που υποστηρίζουν την εφαρμογή τους δεν πρέπει να ορθώνει εμπόδια, ή να αναπαράγει αβεβαιότητες και ασάφειες που λειτουργούν σαν τέτοια εμπόδια, στην ανάπτυξη πιο σύνθετων αλυσίδων αξίας.
- Ο σχεδιασμός της πολιτικής ενέργειας σε μια χώρα πρέπει να είναι ρεαλιστικός και να οδηγεί στην αποτελεσματική χρήση των πλεονεκτημάτων που έχει η κάθε χώρα, ώστε τόσο νοικοκυριά και κυρίως επιχειρήσεις που παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά να έχουν πρόσβαση σε ενέργεια με ανταγωνιστικούς όρους.
- Πρέπει να υπάρχει ένα αναπτυγμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο να μπορεί να χρηματοδοτήσει τόσο παραδοσιακές δραστηριότητες, μικρές και μεγάλες, αλλά και να υποστηρίζει την καινοτομία και το νέο, πάλι σε κάθε κλίμακα.
Όλα τα παραπάνω είναι οι ελάχιστες προδιαγραφές για να επιτευχθεί και ο εθνικός στόχος του 12% μεριδίου της βιομηχανίας στο ΑΕΠ, μέχρι το 2020, που ο ΣΕΒ και οι βιομηχανικοί φορείς στη χώρα έχουν από κοινού θέσει προς την Πολιτεία. Η διεθνής πρακτική δείχνει ότι η ικανοποίησή τους προϋποθέτει μια δομή διακυβέρνησης, που αποφεύγει την παραγωγή ρυθμίσεων που έχουν έντονα περιπτωσιολογικά χαρακτηριστικά, και που υπονομεύουν την ανάπτυξη σε ένα περιβάλλον ταχέων αλλαγών, αλλά, που αντίθετα οδηγεί σε ρυθμίσεις που προκύπτουν ως αποτέλεσμα μιας υψηλής ποιότητας και στενής συνεργασίας κράτους και ιδιωτικού τομέα.
