Ο θεσμικός εκσυγχρονισμός της νομοθεσίας για τα Επιχειρηματικά Πάρκα παραμένει ανολοκλήρωτος!
Μανώλης Μπαλτάς
Δ/νων Σύμβουλος Re.De-Plan AE Consultants
Μέλος της Επιτροπής Χωροταξίας & Δικτύων του ΣΕΒ και του Εθνικού Συμβουλίου Εφοδιαστικής
Θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει δικαίωση για όλους εμάς που εφαρμόζουμε στην πράξη τη νομοθεσία για τα επιχειρηματικά πάρκα η δήλωση του Πρωθυπουργού στην τελευταία Γ.Σ. του ΣΕΒ με την οποία τόνισε ότι “Θέτουμε τα Βιομηχανικά και Επιχειρηματικά Πάρκα στο επίκεντρο του σχεδιασμού μας ως δραστικό μέτρο προστασίας και αναβάθμισης του φυσικού και οικονομικού περιβάλλοντος”. Ωστόσο, αυτό θα έπρεπε να συμβαδίζει με συγκεκριμένες πράξεις και να ταυτίζεται με την αλήθεια, στη ζωή, στη διοίκηση.
Δεν αρκεί να αναγράφεται σε κείμενα περιορισμένης θεσμικής ισχύς, όπως η πρόσφατη απόφαση του ΚΥΣΟΙΠ (ΦΕΚ 2231Β/2018), ότι η Κυβέρνηση νομοθετεί σε εναρμόνιση με τις 58 προτάσεις του ΣΕΒ όταν, έως σήμερα, 41 εξ αυτών βρίσκονται σε εκκρεμότητα, ελάχιστες θεσμοθετήθηκαν αυτούσιες και κάποιες αφορούν σε «άσχετα» θέματα ή υιοθετούν άλλες αρχές και άλλες κατευθύνσεις.
Με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την πρόταση που αφορά στο Επιχειρησιακό Σχέδιο Ανάπτυξης ΕΠ, για το οποίο έχει καταγραφεί η έντονη διαφωνία όλων των ενδιαφερομένων, μεταξύ των οποίων ο ΣΕΒ, η ΚΕΕ, ο ΣΥΝΔΔΕ&L, το Εθνικό Συμβούλιο Εφοδιαστικής κ.λπ. Δεν συμβαδίζουν οι προθέσεις με τις πράξεις και τα αποτελέσματα της πολιτικής ηγεσίας όταν στην πρόσφατη (08/06/18) Εγκύκλιο που εξεδόθη, αντί να αποσαφηνίζεται, απλοποιείται και επιταχύνεται(!) η διαδικασία έγκρισης των ΕΠ, μέσω της τυποποίησης των εγγράφων και των προδιαγραφών φακέλων γίνεται απλώς μιας απλή παράθεση της υπάρχουσας νομοθεσίας, παραλείποντας και κάθε αναφορά του νόμου σε δεσμευτικές χρονικές προθεσμίες ανταπόκρισης της διοίκησης που ούτως ή άλλως σπάνια τηρούνται.
Όπως δεν αρκεί να λαμβάνονται αποφάσεις για το «μέρος» και όχι για το «σύνολο», όπως συνέβη με την κατά τα λοιπά ορθή θεσμοθέτηση της κατάργησης των δημοτικών τελών για τα ΕΠ που αναπτύσσονται από ιδιωτικούς φορείς σε δημόσια ακίνητα (Ν.4530/2018). Αν η εν λόγω θεσμική ρύθμιση δεν γενικευθεί για όλα τα Πάρκα, ανοίγει ένα τεράστιο ζήτημα κατάλυσης των κανόνων υγιούς ανταγωνισμού σε βάρος των επιχειρήσεων που εγκαθίστανται σε ΕΠ και ΒΕΠΕ φορέων της ιδιωτικής οικονομίας.
Είναι χρήσιμο η Κυβέρνηση να αναφέρεται και να επικαλείται κίνητρα για να ενθαρρύνει φορείς και επιχειρήσεις να αναπτύξουν πάρκα ή να μεταστεγαστούν σ’ αυτά. Όμως, δεν υπάρχει στον ορίζοντα πρόσκληση και πρόγραμμα χρηματοδότησης της ανάπτυξης ΕΠ είτε σε αδόμητες εκτάσεις, είτε στο πλαίσιο οργάνωσης άτυπων βιομηχανικών συγκεντρώσεων που αποτελεί προτεραιότητα σύμφωνα με τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού. Την ίδια ώρα προετοιμάζεται, διοικητικά, διάταξη για να θεσμοθετηθεί “χαράτσι” ύψους 5% επί του προϋπολογισμού του Πάρκου, πριν καν την αδειοδότησή του αλλά ταυτόχρονα και προϋπόθεση για αυτήν.
Υπάρχει ελπίδα; Σίγουρα ναι. Η θετική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί και από την Κυβέρνηση, για μια ουσιαστική θεσμική αναδιάρθρωση και παροχή σοβαρών κινήτρων εγκατάστασης επιχειρήσεων σ’ αυτά είναι ορατή. Όμως απαιτείται μια γενναία αναθεώρηση και βελτίωση του Ν.3982/2011, που θα ενισχύσει πραγματικά την ανάπτυξη σχετικών επενδύσεων, από φορείς της δημόσιας και της ιδιωτικής οικονομίας ισότιμα. Απαιτείται να μιλήσουν απευθείας και αδιαμεσολάβητα πολιτική ηγεσία, υπηρεσιακοί παράγοντες και φορείς της επιχειρηματικότητας.
Η Κυβέρνηση θέλει αλλά είναι λογικό να μην τα γνωρίζει όλα. Χρήσιμες και εποικοδομητικές προτάσεις βρίσκουν «τοίχο» στη μονομερή ενημέρωση του διοικητικού συστήματος, δημιουργώντας πολλές φορές παρεκκλίνουσες αποφάσεις. Εκτός από ευήκοα ώτα, απαιτείται ευελιξία και αποτελεσματικότητα.
