Πόσο ψηφιακή είναι η Ελλάδα; Άρθρο του Δρα Γιώργου Ξηρογιάννη, Αναπληρωτή Γενικού Διευθυντή ΣΕΒ, στο Πρώτο Θέμα, 8/11/2020
Η δεύτερη έκδοση του παρατηρητηρίου ψηφιακού μετασχηματισμού του ΣΕΒ αναδεικνύει δυο σημαντικά ευρήματα. Πρώτον, η ψηφιακή ωριμότητα της χώρας βρίσκεται σε εμφανή πορεία βελτίωσης, με αλλαγές στη σωστή κατεύθυνση ειδικά στη δημόσια διοίκηση. Δεύτερον, η υπόλοιπη Ευρώπη υλοποιεί με μεγαλύτερη ταχύτητα το ψηφιακό μετασχηματισμό της. Συνδυαστικά, τα ευρήματα δείχνουν ότι οι ψηφιακές προσαρμογές που βιώνουμε από το 2019 είναι θετικές για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά όχι ιδιαίτερα τολμηρές για τα ευρωπαϊκά.
Η μικρή βελτίωση στη συγκριτική θέση της Ελλάδας (πλέον 27η στην ΕΕ-28) υπενθυμίζει ότι δεν αρκεί να πραγματοποιούμε τις σωστές μεταρρυθμίσεις, αλλά πρέπει να τις πραγματοποιούμε ταχύτερα. Διαφορετικά, η Ελλάδα συνεχώς θα υστερεί σε σχέση με το ψηφιακό «ευ ζην» της υπόλοιπης Ευρώπης.
Η πανδημία επισπεύδει τη ψηφιοποίηση στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, αναδεικνύοντας νέους τρόπους οργάνωσης της παραγωγής. Όμως ο δρόμος προς την 4η Βιομηχανική Επανάσταση παραμένει μακρύς για την Ελλάδα. Σίγουρα δεν μπορεί να καλυφθεί σε μικρό χρονικό διάστημα μιας και προϋποθέτει κατάλληλο ρυθμιστικό περιβάλλον, επενδύσεις σε τεχνολογίες αιχμής, αναβάθμιση ψηφιακών δεξιοτήτων και νέες εθνικές υποδομές. Για να πετύχει η Ελλάδα επιδόσεις ανάλογες της υπόλοιπης ΕΕ απαιτούνται τολμηρές παρεμβάσεις και στις τέσσερις αυτές διαστάσεις.
Αρχικά, χρειαζόμαστε απλούστερο ρυθμιστικό περιβάλλον και περισσότερη ψηφιακή δημόσια διοίκηση. Η σταδιακή ψηφιοποίηση της δημόσιας διοίκησης επιβραβεύεται με άνοδο στην 24η θέση από την 28η. Στον αντίποδα, το ρυθμιστικό περιβάλλον παρουσιάζει πτώση στην 28η θέση. Οι πρόσφατες νομοθετήσεις είναι φιλόδοξες, αλλά η αντιστροφή της υστέρησης προέρχεται από την πραγματική εφαρμογή τους με ταχεία έκδοση εγκυκλίων και υπουργικών αποφάσεων. Επίσης, οι ψηφιακές διευκολύνσεις προς τους πολίτες είναι αναγκαίες, αλλά πρέπει να συνδυάζονται με ψηφιακές διεπαφές για τις επιχειρήσεις (26η θέση), διασύνδεση των ηλεκτρονικών μητρώων, ψηφιοποίηση της δικαιοσύνης, κανόνες κυβερνο-ασφάλειας, κτλ.
Δεύτερον, η μετάβαση στο έξυπνο εργοστάσιο και σε ψηφιακά ώριμες επιχειρήσεις δεν μπορεί να περιμένει. Η απουσία εθνικού σχεδίου για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση είναι εμφανής. Η χαμηλή ψηφιακή ωριμότητα των επιχειρήσεων (25η θέση) έχει ρίζες στην εκτεταμένη χρήση συστημάτων ξεπερασμένων δυνατοτήτων. Στόχος πλέον πρέπει να είναι οι εκτεταμένες επενδύσεις σε όλη την οικονομία με τεχνολογικά εξελιγμένο εξοπλισμό όπως Cloud, RFID, τεχνητή νοημοσύνη, ανάλυση μεγάλων δεδομένων, διαδίκτυο των μηχανών, Blockchain, επαυξημένη πραγματικότητα, ψηφιακές προσομοιώσεις, ψηφιακή εφοδιαστική αλυσίδα, εφαρμογές ηλεκτρονικού εμπορίου, κτλ.
Τρίτον, χρειαζόμαστε σύγχρονες ψηφιακές δεξιότητες. Αποτελούν καθοριστικό παράγοντα ανταγωνιστικότητας για επιχειρήσεις και εργαζόμενους, αλλά η θέση της Ελλάδας παραμένει χαμηλή (27η). Ζητούμενο παραμένει η ανάπτυξη εθνικού σχεδίου δεξιοτήτων στην ψηφιακή εποχή με προγράμματα εκπαίδευσης / επανεκπαίδευσης στις ψηφιακές τεχνολογίες, θέσπιση της «μαθητείας» για τη μεγαλύτερη διασύνδεση μεταξύ αγοράς εργασίας και AEI αλλά και σταθερή χρηματοδότηση διδακτορικών σε θέματα Industry 4.0.
Τέλος, αναφορικά με τις εθνικές υποδομές, ήδη υλοποιούνται σημαντικές επενδύσεις συνδέσεων υπερ-υψηλής ταχύτητας, αλλά το ίδιο συμβαίνει και στην υπόλοιπη ΕΕ. Η βελτίωση της διείσδυσης των ευρωζωνικών δικτύων και η μετάβαση στο 5G είναι κρίσιμες προϋποθέσεις για την τεχνολογική προσαρμογή.
Αναμένουμε τους αναθεωρημένους δείκτες το 2021 για να αποτυπωθεί η επίπτωση των νεότερων μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία του δημοσίου, στην επιχειρηματικότητα, στις υποδομές. Σε κάθε περίπτωση, στις προκλήσεις της ψηφιακής εποχής, η Ελλάδα πρέπει να ανταποκριθεί πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά.
