“Τι θα ήθελε να ακούσει ο επιχειρηματικός κόσμος από τους πολιτικούς αρχηγούς στη ΔΕΘ”, Άρθρο του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Θ. Φέσσα στα ΝΕΑ του Σαββάτου, 8/9/2018

Ο επιχειρηματικός κόσμος περιμένει να ακούσει από τους πολιτικούς στη ΔΕΘ αλήθειες, και όχι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, όπως:

• Ότι η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια χωρίς να διαθέτει οικονομία παραγωγική και εξωστρεφή, που θα επιταχύνει την ανάπτυξή της. Χρειάζεται λοιπόν, συνέχιση και εμβάθυνση των μεταρρυθμίσεων και όχι παροχές που θα μας πάνε πίσω.
• Ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για να επανέλθει η οικονομία σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χωρίς να γίνουν μαζικά επενδύσεις. Χωρίς επενδύσεις, νέα εισοδήματα και νέες θέσεις απασχόλησης, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε αδυναμία να φτιάξουν οικογένεια και να αποκτήσουν σπίτι, ώστε να δοθεί έτσι, μεγαλύτερη ώθηση στην οικονομική δραστηριότητα.
• Ότι για να γίνουν πολλές και παραγωγικές επενδύσεις, οι εγχώριες αποταμιεύσεις δεν αρκούν. Χρειάζονται κεφάλαια εγχώρια και ξένα. Ο μόνος τρόπος για να προσελκύσουμε κεφάλαια, είναι να εμπνεύσουμε εμπιστοσύνη στις καλές αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.
• Ότι οι επενδύσεις δεν θα έλθουν απλώς και μόνο επειδή βγαίνουμε από τα Μνημόνια. Θα έλθουν μόνο όταν εξασφαλίσουν ικανοποιητική απόδοση, μέσα σ’ ένα θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας μιας ελεύθερης και διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς.
• Ότι οι επενδύσεις στη βιομηχανία αυξάνουν ταυτόχρονα την εξωστρέφεια και την παραγωγικότητα της οικονομίας, καθώς και το επίπεδο ευημερίας του πληθυσμού.
• Ότι χρειάζεται ένα φορολογικό σύστημα που να επιβραβεύει και όχι να τιμωρεί όσους δουλεύουν περισσότερο και κερδίζουν περισσότερα, και όχι να ωθεί τα καλύτερα μυαλά στο εξωτερικό, και τις επιχειρήσεις σε αδυναμία στελέχωσης με άτομα υψηλών δεξιοτήτων. Οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, που οδηγούν σε πρακτικές φοροδιαφυγής, αδήλωτης εργασίας, λαθρεμπορίου κ.ο.κ., πρέπει να μειωθούν, διότι δεν επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να μεγαλώσουν, να προσλάβουν κόσμο και να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους.
• Ότι η χώρα “γερνάει” και αυτό δημιουργεί αδιέξοδα, καθώς οι δαπάνες συντάξεων, υγείας και κοινωνικής προστασίας δεν θα μπορούν να χρηματοδοτηθούν από τη νομοταγή ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα.
• Ότι η ανάπτυξη, πέρα από επενδύσεις που αυξάνουν την παραγωγικότητα, απαιτεί και αύξηση του ποσοστού συμμετοχής του πληθυσμού στην αγορά εργασίας, ιδιαίτερα στις γυναίκες και τους νέους. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς μαζική επέκταση της βρεφονηπιακής φροντίδας και της υιοθέτησης μέτρων στήριξης της οικογένειας, καθώς και των ευκαιριών απόκτησης δεξιοτήτων μέσω προγραμμάτων μαθητείας.
• Ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα πρέπει να συνδέει τις εισφορές των εργαζομένων με τις συντάξεις που θα πάρουν στο μέλλον. Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να δουλεύουν στα τυφλά. Με τις εισφορές μάλιστα να μπαίνουν στα γενικά φορολογικά έσοδα χωρίς να επενδύονται για να αποδώσουν, δεν ενθαρρύνεται ούτε η εργασία ούτε η αποταμίευση. Με τόσο υψηλές εισφορές, οι επιχειρήσεις αποθαρρύνονται να κάνουν προσλήψεις και να δώσουν αυξήσεις στο προσωπικό τους.
• Ότι δεν μπορεί να συνεχισθεί η διαρκής υποβάθμιση της παιδείας και η απουσία διασύνδεσής της με την αγορά εργασίας. Εκπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία, όπου τα συνδικαλιστικά προνόμια και τα μικροπολιτικά οφέλη μπαίνουν μπροστά από τις ανάγκες των εκπαιδευόμενων, είναι αναντίστοιχες των προσπαθειών που καταβάλλονται σε άλλες χώρες του κόσμου, ενόψει των κατακλυσμιαίων αλλαγών που συντελούνται στη γνώση, την τεχνολογία και την αγορά εργασίας.
• Ότι το κράτος πρέπει να εκσυγχρονισθεί και να περιορίσει τα έξοδά του. Το κράτος να γίνει μέρος της λύσης και όχι να είναι μέρος του προβλήματος, βάζοντας εμπόδια στη λειτουργία των επιχειρήσεων. Δεν  αρκούν οι καλές προθέσεις. Απαιτούνται στοχευμένα έργα από τη δημόσια διοίκηση που να φέρνουν συγκεκριμένο και λειτουργικό αποτέλεσμα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στη ψηφιακή εποχή, η δημόσια διοίκηση δεν μπορεί να βρίσκεται 50 χρόνια πίσω.
• Ότι η οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει με τράπεζες που δεν χρηματοδοτούν επαρκώς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Στο πλαίσιο αυτό, χρειάζεται ένα αποτελεσματικό θεσμικό πλαίσιο αναδιάρθρωσης των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων και μείωσης των κόκκινων δανείων. Με γρήγορες κινήσεις. Διαφορετικά, η ανάπτυξη που θα μπορούσε να λύσει και το πρόβλημα των τραπεζών, δεν θα έρθει ποτέ.