Χαιρετισμός του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου προς τον Πρόεδρο της ΝΔ κ. Αντώνη Σαμαρά κατά την πρωϊνή συνεδρίαση του ΣΕΒ, 11/5/2010
Ο πρόεδρος της Ν.Δ. έχει διαγνώσει –και δημόσια τονίσει– ότι το μοντέλο της στρεβλής ανάπτυξης που τροφοδοτούσε η διανομή δανεικών από το μεταπολιτευτικό Κράτος εξέπνευσε. Η δημοσιονομική χαλαρότητα και οι πελατειακές πρακτικές των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, ιδιαίτερα μετά το 1980, σε συνδυασμό με τη μεταρρυθμιστική τους ατολμία, οδήγησαν τη χώρα στο κατώφλι της πτώχευσης. Εξέθρεψαν μια κρατικοδίαιτη οικονομία και κοινωνία, που βρίσκεται έξω από το πνεύμα και τις προδιαγραφές του σύγχρονου κόσμου. Αυτή την υστέρηση καλείται να πληρώσει σήμερα ο λαός μας –αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα, που εμφανίζεται απαξιωμένο στη συνείδηση των ίδιων των ψηφοφόρων – πελατών του. Τα κόμματα, οργανικά ή ιδεολογικά ενταγμένα στο κρατικοδίαιτο μοντέλο, και συνηθισμένα να μοιράζουν θέσεις, επιδόματα και υποσχέσεις, έχουν σήμερα δομική δυσκολία να διαχειριστούν τον φόβο και την ανασφάλεια που προκαλεί στους πολίτες η αποσύνθεση του Κράτους της Μεταπολίτευσης.
Είναι βαρύ το συσσωρευμένο κόστος της αβελτηρίας του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει, όλα τούτα τα χρόνια, στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Το μικροπολιτικό κόστος ήταν το φόβητρό του –ή το άλλοθί του. Αλλά σήμερα, κάθε άλλοθι αδράνειας έχει καταπέσει. Η ενεργοποίηση του πακέτου στήριξης –παρά τα προβλήματα που ενέχει– μας παρέχει την ύστατη, κυριολεκτικά, ευκαιρία να πραγματώσουμε όλες τις αναγκαίες αλλαγές που διαχρονικά αμελήσαμε. Να τολμήσουμε όλα εκείνα που τόσα χρόνια αποφύγαμε.
Εμείς στον ΣΕΒ θεωρούμε ότι χρέος των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων είναι να κάνουν τον λαό μας να συνειδητοποιήσει πως η υλοποίηση του Μνημονίου συνιστά μια αναγκαία θεραπεία, όχι μια άδικη τιμωρία. Χρέος ιδιαίτερα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που μέχρι χθες ήταν κυβέρνηση, είναι να γίνει μέρος της εθνικής προσπάθειας να μην πτωχεύσει ο τόπος. Να ελέγχει ουσιαστικά την κυβέρνηση, προς την κατεύθυνση της άμεσης υλοποίησης των διαρθρωτικών μέτρων του Μνημονίου και όχι μόνο των δημοσιονομικών. Διότι είναι σαφές πως αν μείνουμε στην αφαίμαξη παραμελώντας τους όρους ανάπτυξης, το πιθανότερο είναι ότι και το βαρύ κόστος του πακέτου μέτρων θα καταβάλουμε και την πτώχευση δεν θα αποφύγουμε. Αν όμως κάτι τέτοιο συμβεί, οι εξελίξεις θα σαρώσουν αδιακρίτως όχι μόνο το οικονομικό, αλλά και το πολιτικό σύστημα.
Μια μικρή μειοψηφία του πολιτικού συστήματος επιχειρεί τούτες τις ημέρες να χειραγωγήσει το λαϊκό θυμικό, προσφεύγοντας σε ακραίες κραυγές και εκδηλώσεις. Η ανεδαφική εξαλλοσύνη των κομμάτων αυτών, ο αναχρονιστικός χαρακτήρας της «επανάστασής» τους, η τυφλή βία που υποθάλπουν, τα εκθέτει, τα απομονώνει και εν τέλει θα τα περιθωριοποιήσει στην κοινή γνώμη. Θα έχουν απώλειες αντί για τα οφέλη που προσδοκούν.
Αντίθετα, η αντιπαράταξη ενός μετώπου ευθύνης και ρεαλισμού εκ μέρους των δύο μεγάλων κομμάτων, αν γίνει με όρους ουσιαστικού πολιτικού λόγου και αντίλογου, με ειλικρινή αγωνία για την τύχη του τόπου, πιστεύω ότι και στην ωρίμανση της κοινής γνώμης θα συμβάλει και την αξιοπιστία του συστήματος θα αποκαταστήσει σε ικανό βαθμό. Θέλω να είμαι σαφής, κύριε πρόεδρε: Αντικειμενικά η σημερινή συγκυρία απαγορεύει τη συγκυβέρνηση, υπαγορεύει όμως τη συνευθύνη.
