Χαιρετισμός του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), 15/5/2010
Είναι βαθιές και ιστορικές οι ρίζες του ελληνικού εμπορίου. Αποτελεί έναν παραδοσιακό και ισχυρό πυλώνα της Ελληνικής οικονομίας.
Σήμερα το εμπόριο -και ο επιχειρηματικός κόσμος συνολικά- αντιμετωπίζουν την μεγαλύτερη τους πρόκληση από την εποχή της Μεταπολίτευσης. Όσοι νομίζουν ότι με το πακέτο βοήθειας ο κίνδυνος ξεπεράστηκε τρέφουν μία επικίνδυνη αυταπάτη: τίποτα δεν έχει ακόμα κριθεί -και όλοι θα κριθούμε από την κρίση, από το πως θα συμπεριφερθούμε στη διάρκεια της.
Τα μέτρα που επιβάλλει το πακέτο στήριξης δεν επαρκούν: πέρα από τις έξωθεν υποδείξεις, η πραγματική ανασύνταξη προϋποθέτει την δραματική συρρίκνωση του Κράτους, την άμεση υλοποίηση ριζικών μεταρρυθμίσεων, την δημιουργία συνθηκών που να ευνοούν μια νέα δυναμική και εξωστρεφή ανάπτυξη.
Μόνο έτσι η χώρα μας θα απομακρύνει οριστικά το φάσμα της πτώχευσης.
Μια νέα ανάπτυξη είναι σήμερα το ζητούμενο. Και αυτήν μπορεί να την προσφέρει μόνο ο ιδιωτικός τομέας -υπό την προϋπόθεση ότι και αυτός θα προσαρμοστεί σ’ ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας και δράσης. Η κρατικοδίαιτη ανάπτυξη με δανεικά μας τελείωσε. Η έμφαση δεν θα είναι πλέον στις επιδοτήσεις και στην κατανάλωση, αλλά στην παραγωγική οικονομία και στην προστιθέμενη αξία.
Το ελληνικό εμπόριο αντιμετωπίζει ήδη την ύφεση που βιώνουμε όλοι. Δοκιμάζεται και θα δοκιμαστεί σκληρά.
Ένας όμως ζωντανός οργανισμός, όπως το ελληνικό εμπόριο ,έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι διαθέτει τον δυναμισμό για να προσαρμοστεί.
Έχω την πεποίθηση ότι ο εμπορικός μας τομέας θα καταφέρει να βγει από την κρίση πιο ποιοτικός, πιο ανταγωνιστικός. Αυτή είναι άλλωστε η πρόκληση που αντιμετωπίζει η ελληνική επιχειρηματικότητα στο σύνολο της.
Κυρίες και κύριοι,
Στην πρόκληση αυτή, υπάρχουν βέβαια σημαντικά εμπόδια. Το πανταχού παρόν πελατειακό Κράτος δύσκολα θα αυτοπεριοριστεί. Αν όμως το Κράτος δεν αλλάξει, ο τόπος μας θα βουλιάξει. Κι αν τα κόμματα δεν κόψουν αυτοβούλως τον ομφάλιο λώρο με το Κράτος που εξέθρεψαν για να τα εκτρέφει, το πολιτικό σύστημα κινδυνεύει να βρεθεί σε επικίνδυνο αδιέξοδο. Δική του ευθύνη είναι να υπερβεί τον εαυτό του.
Η ευθύνη που η νέα πραγματικότητα αναθέτει στον επιχειρηματικό κόσμο, –ο λόγος ύπαρξης του οποίου είναι η αναπτυξιακή διαδικασία, είναι επίσης μεγάλη, αλλά διαφορετική. Δεν κυβερνούμε, βέβαια, εμείς και, προφανώς, δεν φιλοδοξούμε να κυβερνήσουμε. Αλλά, το φάσμα της εθνικής πτώχευσης απειλεί ευθέως όχι μόνο το πολιτικό σύστημα, αλλά πρωτίστως τις παραγωγικές τάξεις – γιατί εμείς βλέπουμε να διακυβεύεται όχι η εξουσία μας, αλλά η περιουσία μας.
Στις σημερινές συνθήκες απομείωσης του πελατειακού Κράτους, κατ’ εξοχήν δική μας δουλειά είναι να παράγουμε πλούτο, να δημιουργούμε θέσεις εργασίας, να στηρίζουμε με τις εισφορές μας το κράτος πρόνοιας. Κατ’ εξοχήν η ιδιωτική οικονομία είναι το πεδίο που μπορεί να δημιουργήσει ανάχωμα στην εθνική πτώχευση.
Να γιατί η χώρα μας χρειάζεται, σήμερα, τις σύγχρονες επιχειρήσεις ,την σύγχρονη επιχειρηματική τάξη –για να υπάρξει με σύγχρονους όρους στη σύγχρονη εποχή.
Για ποια επιχειρηματική τάξη μιλάμε όμως; Προφανώς δεν περιλαμβάνει κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, εξαρτημένους από την κρατικοδίαιτη οικονομία. Προφανώς δεν περιλαμβάνει επιχειρηματίες που δημιουργήθηκαν με τους νόμους του κομματικού δικαίου. Προφανώς δεν περιλαμβάνει επιχειρηματίες που έχουν μάθει να απολαμβάνουν τους δημόσιους πόρους χωρίς να αποδίδουν το ανάλογο κοινωνικό μέρισμα, ούτε επιχειρηματίες που κερδίζουν χωρίς να πληρώνουν φόρους. Αυτή είναι μια επιχειρηματικότητα που άνθησε στο θερμοκήπιο του μεταπολιτευτικού Κράτους. Και θα σβήσει φυσιολογικά μαζί του.
Δεν είναι όμως αυτή η σύγχρονη επιχειρηματικότητά μας, παρά την ιδεοληπτική εμμονή όσων την δαιμονοποιούν με παρωχημένα στερεότυπα. Μέσα στα τελευταία 20 χρόνια, ο ιδιωτικός τομέας αποτέλεσε τον κύριο μοχλό ανάπτυξης, την ανταγωνιστική βάση της χώρας, σε πείσμα του αντι-αναπτυξιακού κρατικού παρεμβατισμού. Αυτή η επιχειρηματική κοινότητα αποτελεί σήμερα τη μεγάλη αναπτυξιακή μας ελπίδα, τη μεγάλη αναπτυξιακή μας προοπτική. Αν δεν της δοθεί η δυνατότητα να αναπτυχθεί ελεύθερα και δημιουργικά, η μάχη με την κρίση είναι χαμένη.
Εμείς, οι επιχειρηματίες αυτού του τόπου, βρισκόμαστε σε μια ιδιόρρυθμη θέση. Αγωνιούμε να προσφέρουμε και είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη που αντικειμενικά μας αναλογεί στην εθνική προσπάθεια ανόρθωσης.
Αλλά, λέγοντας τα αυτονόητα, αντιμετωπίζουμε τη δυσπιστία μιας ορισμένης κομματικής και κρατικής νομενκλατούρας. Μας βομβαρδίζουν με αστειότητες: θέλετε να κάνετε κόμμα επιχειρηματιών! Θέλετε να μας υποκαταστήσετε! Θέλετε να παρέμβετε στο πολιτικό σύστημα!
Εκείνο που δεν καταλαβαίνουν, όσοι ανακυκλώνουν έτσι τους φόβους τους, είναι ότι το δικό μας «κόμμα» υπάρχει ήδη. Το συναποτελούν όλοι εκείνοι που σε καθημερινή βάση ρισκάρουν, μοχθούν, παράγουν, δημιουργούν, πάνε μπροστά.
Το συναπαρτίζουν όλοι όσοι αισθάνονται ότι ανήκουν στην ανοιχτή κοινωνία της γνώσης και της δράσης, της αξιοσύνης και της άμιλλας. Το «κόμμα» μας αποτελεί εδώ και χρόνια μια υπαρκτή πραγματικότητα, που στηρίζει την οικονομική πρόοδο και συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή, στην δημοκρατική σταθερότητα.
Κυρίες και κύριοι,
Φίλες και φίλοι,
Ευθύνη απέναντι στο εθνικό μέλλον έχουν οι επαγγελματίες πολιτικοί, έχουν οι επαγγελματίες της οικονομίας, έχουν όλοι οι δημιουργικοί πολίτες. Κανείς δεν μπορεί να υπάρξει ερήμην των άλλων. Ευθύνη όλων μας είναι, να οικοδομήσουμε μια σύγχρονη Ελλάδα, ξαναβάζοντας τον τόπο στον χάρτη των υπολογίσιμων χωρών. Όποιος υποτιμά το ρόλο και τη συμβολή της επιχειρηματικής τάξης, επιταχύνει την κοινή μας χρεοκοπία – αντί να επενδύει στο κοινό μας μέλλον.
Χρέος μας είναι να τους απογοητεύσουμε. Και θα το κάνουμε, γιατί ξέρουμε πως τα δικά μας πρότυπα, η δική μας γνώση και τόλμη, η δική μας εργατικότητα, μπορεί να ξανανοίξει μια αισιόδοξη προοπτική προς το μέλλον.
