Παρέμβαση του Προέδρου του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλου στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων, 30/6/2010

«Ο ΣΕΒ δεν επιχαίρει για αλλαγές που δεν επιδίωξε, δεν επιχαίρει—θλίβεται—γιατί επιβεβαιώθηκε στα όσα είχε προβλέψει, για όσα είχε προειδοποιήσει.  Ας όψονται εκείνοι που με την πελατειακή πλειοδοσία, με τον εκμαυλιστικό λαϊκισμό δημιούργησαν ένα υπερτροφικό κράτος και κατάντησαν τον τόπο έρμαιο των δανειστών του.»  Αυτό τόνισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος, στο πλαίσιο της παρέμβασης του ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων.  Και πρόσθεσε: «Χωρίς δανεικά, αυτό το Κράτος δεν μπορεί, πλέον, να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, δεν μπορεί να λειτουργήσει.  Ο ιδιωτικός τομέας, όμως, δεν έχει χρεοκοπήσει.  Με τη δουλειά, τους φόρους και τις εισφορές του, χρηματοδοτεί το Κράτος, πληρώνοντας τα επίχειρα της χρεοκοπίας του δημοσίου.  Και οι επιχειρήσεις πληρώνουν πρώτες και μάλιστα το μεγαλύτερο χαράτσι.»

Η εισαγωγική τοποθέτηση του προέδρου του ΣΕΒ έχει ως εξής:

«Κύριοι βουλευτές,

Τα μέτρα για την αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό εντάσσονται στο ανελαστικό πλαίσιο που καθορίζεται από το Μνημόνιο και τον Ν. 3845/2010.  Αποτελούν, δηλαδή, μέρος των επίσημων δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας έναντι των δανειστών της.  Έχω τονίσει και επαναλαμβάνω ότι ο ΣΕΒ δεν επιχαίρει για τα μέτρα αυτά.  Στην ουσία είναι μέτρα που, σήμερα πλέον, κατέστησαν αναπόφευκτα διότι για χρόνια αποφεύγαμε να προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την επιβίωση της ελληνικής οικονομίας στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, για να μην πάρει η χώρα τον κατήφορο.  Αν οι αλλαγές είχαν γίνει σταδιακά, έγκαιρα και στην περίοδο ανάπτυξης θα ήταν πολύ λιγότερο επώδυνες και ο τόπος δεν θα είχε φθάσει στη σημερινή κατάσταση.  Φτάσαμε ως εδώ γιατί ως κράτος, ως πολιτικό σύστημα, αλλά και ως κοινωνία είχαμε επιλέξει τον διάλογο κωφών, την απραξία, τα μπαλώματα.  Η συλλογική μας άρνηση να πάρουμε υπεύθυνες και ουσιαστικές αποφάσεις μάς οδήγησε στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Σχετικά με τα μέτρα για την αγορά εργασίας, παρατηρείται μια σχεδόν αντανακλαστική τάση δαιμονοποίησης οποιασδήποτε αλλαγής.  Υπάρχει ωστόσο στη χώρα μας ένα αποτελεσματικό και πολύπλευρο εποικοδόμημα εργασιακής προστασίας, που αποτελείται από πολλούς λεπτομερείς νόμους και διατάξεις, ελεγκτικούς μηχανισμούς, κρατικούς οργανισμούς που διαχειρίζονται τους πόρους για την ανεργία και την εκπαίδευση και προστατεύεται επιπλέον από τη δικαιοσύνη και τη νομολογία που έχει αναπτυχθεί.  Αυτό δεν κατεδαφίζεται, όπως διατείνονται ορισμένοι.  Υπό τις οικονομικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν όμως, πρέπει να γίνει λίγο πιο ευέλικτο για να αντέξει η οικονομία στη συνθλιπτική πίεση της κρίσης.  Δεν διολισθαίνουμε σε εργασιακό Μεσαίωνα όταν τροποποιούμε κάποιες από τις περιοριστικές διατάξεις ορισμένων νόμων.  Αντίθετα, τείνουμε περισσότερο προς τη σημερινή, σύγχρονη Ευρώπη, όπου συνυπάρχουν αρμονικά οι ευέλικτες μορφές εργασίας ως εργαλεία οικονομικής ανάπτυξης και αύξησης της απασχόλησης.

Oι απολύσεις, ό,τι κι αν θέλουν να πιστεύουν ορισμένοι, δεν αποτελούν ούτε πράξη αναλγησίας ούτε μέσο αυθαιρεσίας του εργοδότη.  Είναι ένα έσχατο και όχι προληπτικό μέτρο, μία ύστατη προσπάθεια για να μην κλείσει μία επιχείρηση που δεν πάει καλά.  Στην πράξη, δηλαδή, η δυνατότητα προσαρμογής μίας επιχείρησης στις οικονομικές αντιξοότητες προστατεύει την απασχόληση των πολλών.  Η εναλλακτική λύση είναι  η ανεργία όλων –με το κλείσιμο της επιχείρησης.  Θα πρέπει, επίσης να κατανοηθεί ότι οι σύγχρονες επιχειρήσεις δεν ρυθμίζουν τη λειτουργία τους με βάση τη μεζούρα του όποιου νόμου περί απολύσεων και αποζημιώσεων, αλλά με βάση τη συνεργασία εργαζομένων και εργοδοτών για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας της δουλειάς τους.  Μόνο αυτό διασφαλίζει τα κοινά τους συμφέροντα, την κοινή τους πρόοδο.

Έχουμε την τάση να απορρίπτουμε συλλήβδην και φοβικά κάθε αλλαγή.  Παραγνωρίζουμε έτσι ότι τα επίμαχα μέτρα επιδιώκουν να επιβραδύνουν την άνοδο της ανεργίας και να περιορίσουν τα λουκέτα στις επιχειρήσεις –να αντιμετωπίσουν δηλαδή δύο από τις πλέον επώδυνες επιπτώσεις της κρίσης.  Αποσκοπούν στην άμβλυνση του κρίσιμου προβλήματος της ανεργίας των νέων, που κινδυνεύει, άμεσα πλέον, να εξελιχθεί σε μια τεράστια, συγκρουσιακή κοινωνική πληγή.  Περιέχουν μέτρα που παρέχουν πρόσθετη προστασία στους μεγαλύτερους σε ηλικία εργαζομένους.  Συνεπάγονται, τέλος, προσαρμογή των συνθηκών που διέπουν την ελληνική αγορά εργασίας στα ευρωπαϊκά δεδομένα και κεκτημένα –όπως αυτά εκφράζονται τόσο με τις ευρωπαϊκές πρακτικές όσο και με τις κοινοτικές Οδηγίες.  Η ανάγκη της προσαρμογής αυτής είναι επιτακτική με ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα της διαιτησίας.  Είμαστε πράγματι η μόνη χώρα όπου η προσφυγή στη διαιτησία μπορεί να γίνει μονομερώς.  Είναι σαφής η θέση μας ότι η επίκληση της διαδικασίας αυτής πρέπει να γίνεται με την κοινή συναίνεση των εμπλεκόμενων μερών.  Όποια άλλη λύση αντιβαίνει στο πνεύμα και στο γράμμα των κανόνων του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, αλλά και στην ίδια την έννοια της συλλογικής αυτονομίας που αναδεικνύει τη διαπραγμάτευση και τη συνεννόηση έναντι της έξωθεν επιβολής.

Ως προς το ασφαλιστικό, είναι ξεκάθαρο ότι με τις πελατειακές υπερβολές και καταχρήσεις, με την ανοχή στην κακοδιοίκηση και τη διαφθορά, μετατρέψαμε το ασφαλιστικό μας σύστημα από οικοδόμημα κοινωνικής προστασίας σε δημοσιονομική νάρκη.  Σύρεται σήμερα η Κυβέρνηση σε αναγκαία πλέον  μέτρα που είναι επώδυνα γιατί ανατρέπουν δεδομένα και σχεδιασμούς μίας ζωής για πολλούς πολίτες.  Αυτό είναι το αναπόφευκτο σκληρό τίμημα της αβελτηρίας του παρελθόντος.  Ένα τίμημα που πρέπει να καταβάλουμε για να τεθούν νέες βάσεις, ικανές να δώσουν τη δυνατότητα στο ασφαλιστικό μας σύστημα να αντιμετωπίσει τις μελλοντικές προκλήσεις της γήρανσης και της υπογεννητικότητας του πληθυσμού μας.  Αλλά, πέρα από τα μέτρα αυτά, κρίσιμης σημασίας παραμένει το μεγάλο διαχειριστικό νοικοκύρεμα όλου του συστήματος:  η καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής, που αγγίζει τα €6 δισ. και της αδήλωτης εργασίας, η δραματική μείωση της σπατάλης στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, η ορθολογική διοίκηση, η αποτελεσματική αξιοποίηση της περιουσίας του.  Αν δεν γίνουν αυτά, θα υποχρεωθούμε, πολύ σύντομα, στη λήψη νέων μέτρων με βαρύτατο κοινωνικό κόστος.

Η χώρα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού.  Είναι ζωτική ανάγκη να σταματήσουμε να ερίζουμε γι’ αυτά που χάνουμε και να επικεντρωθούμε σ’ αυτά που μπορούμε να κάνουμε από εδώ και εμπρός.  Τα νέα μέτρα θα αποδώσουν μόνο αν αντιμετωπίσουμε την κρίση επιθετικά.  Το ισοζύγιο των μέτρων θα είναι θετικό μόνο σε συνθήκες ανάπτυξης, ενώ αν λιμνάσουμε στην ύφεση θα επιτείνουν απλώς το κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας που βαρύνει όλους μας –εργαζόμενους, επιχειρήσεις, την ίδια την κοινωνία.

Η έξοδος από την κρίση εξασφαλίζεται μόνο με την ανάπτυξη.  Γι’ αυτό και πρέπει να υλοποιηθούν άμεσα οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, που θα απελευθερώσουν την επιχειρηματική δράση, τον ανταγωνισμό, τις επενδύσεις.  Η ιδιωτική οικονομία είναι εκείνη που μπορεί να αξιοποιήσει τις πραγματικές δυνατότητες του τόπου μας.  Ας εμπιστευτούμε τη βούλησή της, την ικανότητά της να συμβάλει ώστε να υπάρξουν ξανά ελπίδα, ανάπτυξη, δουλειές για όλους μας».

Απαντώντας, εξάλλου σε ερωτήσεις βουλευτών της Επιτροπής, ο κ. Δασκαλόπουλος, τόνισε μεταξύ άλλων:

• Οι πράξεις πολλών ετών δείχνουν ότι ο ΣΕΒ σέβεται, στηρίζει και υπηρετεί τον θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων.  Και σήμερα, σε ό,τι αφορά εμάς, τους κοινωνικούς εταίρους, οι διαπραγματεύσεις για τη νέα Συλλογική Σύμβαση συνεχίζονται και ελπίζω να καταλήξουν σύντομα.
• Ο ΣΕΒ έχει στηρίξει με συνέπεια τα συμφέροντα των δυνάμεων εργασίας.  Πρωτοστάτησε στη μάχη για να μην περικοπεί ο 13^ος και 14^ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα.  Όλες οι πρωτοβουλίες για συνεργασία, για συμπαράταξη, για συμπόρευση στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά και πριν από αυτήν, προήλθαν από εμάς.  Ο ΣΕΒ ζήτησε την ενεργοποίηση του Βήματος Διαλόγου, ο ΣΕΒ πρότεινε μέτρα-ανάχωμα στην ανεργία, ο ΣΕΒ ζήτησε κοινή καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και της αδήλωτης εργασίας.  Ο ΣΕΒ πρότεινε το Δεκέμβριο του 2009 –προ Μνημονίου— την άμεση υπογραφή της νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για το 2010-2011.  Σε όλα η ΓΣΕΕ είπε όχι.  Δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να ανταποκριθεί στις πρωτοβουλίες μας.
• Σε ό,τι αφορά στα νέα μέτρα του υπό συζήτηση νόμου, η ΓΣΕΕ απείχε από το σχετικό διάλογο στον οποίον ο ΣΕΒ συμμετείχε συστηματικά με συγκεκριμένες προτάσεις και παρατηρήσεις και απέκλεισε κάθε σχετική συζήτηση όταν ο ΣΕΒ τα έθεσε στο τραπέζι των συλλογικών διαπραγματεύσεων.  Αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχε έδαφος για διαμόρφωση κοινών θέσεων των κοινωνικών εταίρων και εκτιμώ ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει στο άμεσο μέλλον.  Τα μέτρα αυτά, εξάλλου, αποτυπώνουν τις ρητές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας έναντι των δανειστών της.