Προσφώνηση του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου, προς τον Υπουργό Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρ. Διακυβέρνησης κ. Γιάννη Ραγκούση, στο πλαίσιο της συνεδρίασης του Γ.Σ. του ΣΕΒ, 7/10/2010
Το κρίσιμο ζητούμενο για τον τόπο μας σήμερα είναι να καταστεί η ανάγκη της εθνικής αλλαγής, αδιαπραγμάτευτη συλλογική βούληση. Βεβαίως, στη μεγάλη της πλειοψηφία, η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται ότι τα κυρίαρχα πρότυπα της Μεταπολίτευσης έχουν μετατραπεί –για να μην πω εκφυλιστεί– σε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα. Δειλιάζει ωστόσο μπροστά στην επίμοχθη προσπάθεια που απαιτεί η αλλαγή και αμφισβητεί τον επιμερισμό του κόστους. Εξάλλου, τα ποικιλώνυμα συμφέροντα –κομματικά, συντεχνιακά, οικονομικά, μιντιακά– που εξαρτούν την ύπαρξή τους από τη διαιώνιση του χρεοκοπημένου συστήματος, δίνουν λυσσαλέα μάχη υπέρ της ακινησίας, παριστάνοντας ότι αγωνίζονται υπέρ του λαού. Και συντηρούν έτσι στην κοινή γνώμη ένα κλίμα αμφισβήτησης, απαξίας και σύγχυσης που εξυπηρετεί όχι τα λαϊκά συμφέροντα αλλά τα δικά τους προνόμια.
Η πόλωση γύρω από το Μνημόνιο είναι ψευδεπίγραφη. Το Μνημόνιο κατέστη αναγκαίο επειδή για δεκαετίες το πελατειακό κράτος πεισματικά απέρριπτε κάθε αλλαγή. Στην πράξη, όλοι αναγνωρίζουν ως αναγκαίες τις αλλαγές που υπαγορεύει –ακόμα κι αυτοί που επιδίδονται στη ρητορική καταγγελία του. Ψευδοδίλημμα, εξάλλου, αποτελεί ο επιχειρούμενος διχασμός του λαού μας υπέρ ή κατά του Μνημονίου. Όλοι οι υπεύθυνοι φορείς και πολίτες προσβλέπουν σε μια συνεπή συλλογική προσπάθεια για να ξεπεραστεί το συντομότερο δυνατό ο κίνδυνος της εθνικής χρεοκοπίας και άρα η ανάγκη που μας επέβαλε το Μνημόνιο.
Το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι αν θα πάμε επιτέλους μπροστά ή αν θα κυλήσουμε οριστικά πίσω. Εμείς έχουμε μεγαλύτερο συμφέρον από τους δανειστές μας να αλλάξουμε για να μην βουλιάξουμε! Εμάς τους Έλληνες πρέπει να μας τρομάζει το φάσμα της πτώχευσης πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τους Ευρωπαίους εταίρους μας!
Υπάρχει άλλωστε μια θεμελιώδης παρεξήγηση σε σχέση με το Μνημόνιο. Δεν αποτελεί μια Βίβλο χαραγμένη σε πλάκες από γρανίτη. Είναι ένα δυναμικό business plan και ως τέτοιο πρέπει να αναθεωρείται σε κάθε του βήμα, με κάθε ευκαιρία, ως προς τα επιμέρους μέτρα του και ειδικότερα αυτά που αφορούν τις δημοσιονομικές παρεμβάσεις.
Η άμεση ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής απαιτεί βαριές θυσίες που επιβάλλονται επί δικαίων και αδίκων. Αν, όμως, επικεντρωθούμε μόνο σ’ αυτήν, τα όποια επιτεύγματα όσο κι’ αν είναι σημαντικά θα είναι και εφήμερα. Ήδη τα όρια αντοχής των ασθενέστερων έχουν εξαντληθεί. Αλλά και η παραγωγική ιδιωτική οικονομία υφίσταται μια συνεχή αιμορραγία που την εξουθενώνει. Κι ωστόσο υπάρχουν χρήματα! Μπορούν να βρεθούν μέσα από την αποτελεσματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, την ουσιαστική περιστολή της κρατικής σπατάλης, την εξυγίανση των συντεχνιακών ΔΕΚΟ και του δημόσιου συστήματος υγείας, την περιστολή του ίδιου του αδηφάγου Κράτους. Μπορούν να βρεθούν μέσα από την στροφή σε μία ανταγωνιστική, εξωστρεφή ανάπτυξη με μοχλό την επιχειρηματικότητα. Στροφή που θα δημιουργήσει το νέο πλούτο και τις νέες θέσεις εργασίας που έχει ανάγκη ο τόπος για να ξαναπάει μπροστά, που έχει ανάγκη το Κράτος για να εισπράξει ανταποδοτικούς φόρους και εισφορές. Αυτό είναι το πνεύμα που θα έπρεπε να διέπει έναν προϋπολογισμό με το βλέμμα στραμμένο στο αναπτυξιακό μας μέλλον. Μόνον έτσι μπορεί να κερδηθεί το δημοσιονομικό στοίχημα.
Κανείς καλόπιστος δεν μπορεί να αρνηθεί, ότι είναι πράγματι εντυπωσιακές οι αλλαγές που έχουν συντελεσθεί τους τελευταίους μήνες. Είναι όμως πολλά αυτά που πρέπει ακόμη να γίνουν. Η πραγματική, η μόνιμη διέξοδος του τόπου μας από τη βαθιά αυτή κρίση που διέρχεται μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Πρέπει να δράσουμε χωρίς καθυστερήσεις και παλινωδίες. Έχει εξαντληθεί κάθε περιθώριο για άτολμες επιλογές και μισιακές αλλαγές. Δεν είναι μόνο οι διεθνείς αγορές που ακόμη καιροφυλακτούν. Είναι και μία Ευρώπη που αντιμετωπίζει τη δική της κρίση και αυτό την κάνει πιο αυστηρή, πιο αποφασισμένη να επιβάλει, τα πιστεύω της, τους κανόνες της. Η απόκλιση από τη σημερινή ευρωπαϊκή βούληση συνεπάγεται ανυπολόγιστους κινδύνους για την ίδια την εθνική μας υπόσταση.
Κύριε Υπουργέ,
Με τον «Καλλικράτη» τολμήσατε μία βαθιά μεταρρύθμιση που διευρύνει τα όρια της τοπικής αυτοδιοίκησης και αλλάζει την αρχιτεκτονική του Κράτους. Θέλουμε η αλλαγή αυτή να συμβαδίσει με μία νέα νοοτροπία για το ρόλο του Κράτους, για τη βιώσιμη ανάπτυξη, για την αναπτυξιακή συνοχή. Γιατί πάντα ενεδρεύει ο κίνδυνος, μια μεταρρύθμιση σαν αυτή –αν δεν υλοποιηθεί σωστά- να οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου στρώματος δημόσιας γραφειοκρατίας, να καταλήξει στην αύξηση του ήδη τεράστιου κόστους που επιβάλλει η λειτουργία του δημόσιου τομέα στην ιδιωτική οικονομία και στην κοινωνία.
Η αποκέντρωση του «Καλλικράτη» πρέπει να σημάνει την κατεδάφιση του Κράτους της εύνοιας, της πελατείας και του παρασιτισμού -να μην γίνει αποκέντρωση της διαφθοράς και του αναχρονισμού. Το κεντρικό κράτος της Μεταπολίτευσης θα πρέπει να είναι το πρότυπο προς αποφυγήν και για τις 13 περιφερειακές οντότητες του «Καλλικράτη». Και οι 13 αιρετοί Περιφερειάρχες, μαζί με τους νέους δημοτικούς άρχοντες, οφείλουν να ανταποκριθούν στη νέα μορφή ανάπτυξης που έχει ανάγκη ο τόπος, ενισχύοντας την τοπική επιχειρηματικότητα, και όχι την τοπική «πελατεία», την καινοτομία και όχι τις επιδοτήσεις, την πρωτοβουλία και όχι την ευνοιοκρατία. Γνωρίζω το γόνιμο επιχειρηματικό σας παρελθόν και αντιλαμβάνομαι ότι είναι η επιχειρηματική σας προπαίδεια που υπαγόρευσε τον νέο θεσμό του Συμπαραστάτη του Πολίτη και της Επιχείρησης. Ο ΣΕΒ έχει τη βούληση να συμβάλλει ενεργά προς την κατεύθυνση αυτή, γι’ αυτό κι έχει ήδη δρομολογήσει την ίδρυση «Παρατηρητηρίου Διοικητικών Εμποδίων στην Επιχειρηματικότητα» που θα αποτελέσει όχι μόνο τη φωνή της επιχειρηματικής κοινότητας αλλά και έναν πολύτιμο σύμβουλο του νέου αποκεντρωμένου κράτους.
Ο «Καλλικράτης» αποτελεί για εμάς απτή απόδειξη ότι μπορεί να υπάρξει εθνική βούληση για αλλαγή έξω και πέρα τις οριοθετήσεις του Μνημονίου. Αν η Ελλάδα λειτουργούσε έτσι σε όλα τα επίπεδα, σε όλους του τομείς, δεν θα χρειαζόταν κανένα δάνειο σωτηρίας, κανένα ξένο τοποτηρητή, κανένα Μνημόνιο. Στο χέρι μας είναι να αποτολμήσουμε, με πεποίθηση και αυτοπεποίθηση τις βαθιές τομές που έχει ανάγκη ο τόπος, περιθωριοποιώντας τις κραυγές αντίδρασης, τις προσχηματικές οιμωγές που προσπαθούν να εκβιάσουν τη μη αλλαγή. Δεν είναι το Μνημόνιο που θα αποκαταστήσει τη χαμένη αξιοπιστία και ανταγωνιστικότητα της χώρας μας. Είναι η δική μας βούληση, η δική μας απόφαση για το ποιο εθνικό μέλλον θέλουμε –και αξίζουμε.”
