Προσφώνηση του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου προς τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Αντώνη Σαμαρά στο πλαίσιο της Ετήσιας Γενικής Συνέλευσης των Μελών του ΣΕΒ, 24/05/2011

“Κύριε πρόεδρε,

Σας καλωσορίζω και σας ευχαριστώ για την παρουσία σας, εδώ, στο πλαίσιο της πρωινής Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ.  Οι δύσκολες περιστάσεις, η κρίσιμη συγκυρία, η αβέβαιη προοπτική του τόπου κάνουν φέτος την παρουσία του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πιο ουσιαστική από κάθε άλλη φορά.

Θ’ αποφύγω την περιγραφή μιας κατάστασης που όλοι βιώνουμε, ή παθογενειών που όλοι γνωρίζουμε.  Ούτε έχει νόημα ν’ αναφερθώ στις κομματικές αντιδικίες για το δέον γενέσθαι.  Είναι άλλωστε φυσικό να υπάρχουν –δημοκρατία και ομοφωνία δεν πάνε μαζί.  Ακόμη και σε συνθήκες δομικής κρίσης, όπως οι σημερινές, ο κομφορμισμός της πολιτικής συναίνεσης δεν είναι πανάκεια –δημιουργική σύνθεση δεν μπορεί να προκύψει χωρίς ουσιαστικές αντιπαραθέσεις.  Στη δημοκρατία δεν υπάρχει ούτε η ενός ανδρός αρχή ούτε το αλάθητο του ενός κόμματος.

Θα σας εξομολογηθώ ωστόσο ότι με μελαγχολεί, και μάλιστα με τρομάζει, η κακοφωνία που σήμερα επικρατεί στη δημόσια σκηνή υπό τον καταθλιπτικό ίσκιο της κρίσης.  Στη θέση της δημιουργικής σύγκρουσης και ζύμωσης κυριαρχούν οι κόκκινες γραμμές –μεταξύ των κομμάτων, μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, ακόμη και μεταξύ των ατομικών συμφερόντων.  Τείνει να επικρατήσει το δόγμα ο σώζων εαυτόν σωθήτω –όμως η σωτηρία μας μπορεί να είναι μόνο συλλογική.

Το έθνος –για να θυμηθούμε τον Ρενάν– είναι μια μεγάλη αλληλεγγύη, αποτελούμενη από το αίσθημα των θυσιών που έχουν γίνει και των θυσιών που είναι διατεθειμένοι ακόμα να κάνουν όσοι ανήκουν στην κοινότητα αυτή.  Η ύπαρξη ενός έθνους είναι ένα καθημερινό δημοψήφισμα, μέσα από το οποίο εκφράζεται καθαρά η επιθυμία συνέχισης της κοινής ζωής.

Ο Ελύτης, που κι εσείς αγαπάτε, έλεγε πως αγάπησε στον μέγιστο βαθμό την Ελλάδα όντας στον ελάχιστο βαθμό ‘πατριώτης’.  Είναι άλλη μια μελαγχολική διαπίστωση σε μια συγκυρία όπου όλοι δηλώνουμε πατριώτες, αλλά μάλλον έχουμε ξεχάσει να λειτουργούμε ως Έλληνες –εννοώ ως μέλη μιας κοινότητας που έχει τη βούληση να διεκδικήσει συλλογικά τη θέση της στον χάρτη των υπολογίσιμων κρατών.

Το έθνος είναι μια ψυχή –κι αυτήν την ψυχή μοιάζουμε να έχουμε χάσει, μαζί με τη συλλογική μας βούληση.  Η κρίση έφερε στην επιφάνεια τον χειρότερο και όχι τον καλύτερό μας εαυτό.

Εμείς οι επιχειρηματίες είμαστε βέβαια πάνω απ’ όλα πρακτικοί άνθρωποι.  Για μας, εθνικό σήμερα είναι ό,τι πετυχαίνει διεθνώς.  Αυτό απαιτούμε από τους εαυτούς μας, αυτό ζητούμε από τους πολιτικούς μας: μια Ελλάδα ικανή να θέτει στόχους και να τους εκπληρώνει –μια Ελλάδα ικανή να ζήσει χωρίς τα δανεικά των εταίρων της, μια Ελλάδα που προοδεύει με τους κόπους των δικών της παιδιών.

Με αυτές τις λίγες σκέψεις σε πρώτο πρόσωπο, σας ευχαριστώ και πάλι που είστε σήμερα εδώ και δίνω σ’ εσάς τον λόγο.”