Προσφώνηση του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου προς τον Υπουργό Οικονομικών κ. Γιάννη Στουρνάρα στο πλαίσιο της συνεδρίασης του Γενικού Συμβουλίου του ΣΕΒ, 27/2/2013

Κύριε υπουργέ,

Τον τελευταίο χρόνο, η Ευρώπη  συνειδητοποίησε ότι το πρόβλημα του ευρώ δεν μπορεί να ξεπεραστεί με περιστασιακές λύσεις και ημίμετρα.  Και, για πρώτη φορά, έκανε σταθερά και θεσμικά βήματα στο δρόμο για τη ριζική αντιμετώπισή του. Δυστυχώς, ακόμη και τα βήματα αυτά δεν ήταν αρκετά.   Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών καταδεικνύει τα όρια της αντοχής των λαών και τα όρια μιας λιτότητας που  αποσταθεροποιεί ευθέως το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Είναι ένα μήνυμα που αφορά την Ευρώπη, που αφορά την Ελλάδα.

Η Ευρωπαϊκή συνειδητοποίηση είχε θετική επίπτωση στην Ελλάδα. Η χώρα μας έπαψε να αποτελεί τον παρία της Ευρώπης.  Αναγνωρίζεται πλέον ότι η Ελλάδα δεν είναι παρά μια πτυχή της ευρύτερης, δομικής κρίσης που διέρχεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.  Ήταν μία εξέλιξη που συνέπεσε με την ολοκλήρωση του δικού μας εκλογικού… μαραθώνιου και την άνοδο στην εξουσία μίας κυβέρνησης φιλοευρωπαϊκής συνεργασίας, που αποκαθιστά σταθερά  την αξιοπιστία της χώρας στον κόσμο.

Το 2013 έφερε στον τόπο έναν αέρα συγκρατημένης αισιοδοξίας, ένα προανάκρουσμα ελπίδας. Η προσδοκία που καλλιεργείται για ανάκαμψη το 2014 δεν είναι ουτοπική. Η αλλαγή του οικονομικού κλίματος είναι ήδη αισθητή.   Η αισιόδοξη προοπτική , όμως, που έδωσε η αποδέσμευση των δανείων θα αποδειχτεί βραχύβια αν καθυστερήσει η αποφασιστική υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων σε όλα τα μέτωπα.   Η κυβέρνηση  – και τα πολιτικά κόμματα που τη στηρίζουν – έχει επωμισθεί βαριά ευθύνη.  Πρέπει να επιδείξει απαρέγκλιτη επιμονή και αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, υπερφαλαγγίζοντας τις εστίες αντίστασης των συμφερόντων που συνεχίζουν να πολεμούν κάθε αλλαγή.Είναι ο μόνος τρόπος για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες των συνταξιούχων, των εργαζομένων, των επιχειρήσεων, οι προσπάθειες και τα επώδυνα μέτρα των τεσσάρων αυτών χρόνων της κρίσης.  Είναι ο μοναδικός δρόμος για να μη διαρραγεί πλήρως ο κοινωνικός μας ιστός, με ανεξέλεγκτες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες για τη χώρα.

Τα ψέματα, άλλωστε, έχουν τελειώσει.  Από τα μέσα της φετινής χρονιάς η χρηματοδότηση των πρωτογενών μας ελλειμμάτων παύει. Ό,τι κεφάλαια  έρθουν μετά τον Ιούνιο, θα πάνε υποχρεωτικά και αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των δανείων μας. Με άλλα λόγια, η εσωτερική δημοσιονομική διαχείριση περνά αποκλειστικά στα χέρια μας, χωρίς δυνατότητα εξωτερικού δανεισμού.  Το μέλλον είναι πλέον στα δικά μας χέρια.  Ή θα τα καταφέρουμε, ή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια αλυσιδωτή κοινωνική και πολιτική αντίδραση απρόβλεπτων διαστάσεων και συνεπειών.Κατά τούτο, είναι ορθή η επιμονή στην ανάγκη επιτυχούς εκτέλεσης του φετινού προϋπολογισμού. Όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε, ότι ακόμα κι αν αυτό επιτευχθεί, θα είναι πύρρειος νίκη αν εν τω μεταξύ δεν έχει ξεκινήσει η ανάπτυξη.

Χρειάζεται να αποκατασταθεί άμεσα η ρευστότητα στην αγορά με την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του δημοσίου, την εκμετάλλευση των πόρων της Κοινότητας και της ΕΤΕπ.   Παράλληλα, πρέπει να επανεξεταστεί και να υλοποιηθεί με νέους όρους η επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού μας συστήματος —για να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα του και ο ιδιωτικός του χαρακτήρας.   Σχέδιο για να γίνει αυτό  δεν υπάρχει σήμερα. Χωρίς λεφτά για επενδύσεις και για τη λειτουργία των επιχειρήσεων, με τις τράπεζες όπως είναι τώρα, ανάκαμψη δεν υπάρχει.

Στον ίδιο χρόνο, οφείλουμε να συμφωνήσουμε στο Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης – και έχετε εξαγγείλει τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή.  Πρώτος ο ΣΕΒ είχε επισημάνει την ανάγκη να υπάρξει ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης της αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας με ελληνική σφραγίδα.   Αυτό το σχέδιο, όμως, δεν πρέπει να γίνει άλλοθι για απραξία. Χρειαζόμαστε τώρα δράσεις και πράξεις για να πάμε από το -5% της ύφεσης στο +3% της ανάπτυξης.

Για να έρθει μόνιμα η ανάπτυξη οφείλουμε, πάνω και πέρα από το μνημόνιο, να καταβάλουμε εργώδη προσπάθεια σήμερα έτσι ώστε σε βάθος διετίας το αργότερο, να ολοκληρώσουμε όλες τις αναγκαίες ριζικές αλλαγές:  την ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα, το άνοιγμα όλων των αγορών και επαγγελμάτων,  την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, την εκ βάθρων αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, την ορατή επιτάχυνση των διαδικασιών στη δικαιοσύνη, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Ταυτόχρονα, είναι εξίσου σημαντικό να αποδειχθεί –με πράξεις και όχι μόνο με λόγια –ότι το ελληνικό περιβάλλον γίνεται πραγματικά φιλικό προς την επένδυση – ελληνική και ξένη.  Και ότι από εδώ και εμπρός όποιες περικοπές γίνουν θα είναι αποκλειστικά περικοπές στο μέγεθος και το ρόλο του κράτους.  Από την ιδιωτική πρωτοβουλία περνάει σήμερα ο δρόμος της νέας ανάπτυξης.  Ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να βγάλει τον τόπο από το τέλμα.

Για τις δημιουργικές δυνάμεις της ιδιωτικής μας πρωτοβουλίας, τις σύγχρονες επιχειρήσεις που με κόπο και θυσίες κατάφεραν να μείνουν όρθιες στη λαίλαπα της κρίσης, είναι απόλυτα σαφές ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν θα έρθει αν δεν αποκτήσουμε επιτέλους ένα θεσμικά κατοχυρωμένο, σταθερό και διάφανο φορολογικό καθεστώς και σύστημα φορολογικής διακυβέρνησης.Αν δεν υπάρξει δραστική επίλυση των προβλημάτων που παραμένουν στις διαδικασίες αδειοδότησης, στη χωροταξία και στο ρυθμιστικό. Κι αν δεν επιτευχθεί εμφανής πρόοδος στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Ειδικά για το πρόβλημα της αγοράς ενέργειας έχουμε προειδοποιήσει ότι η επιβάρυνση στο κόστος παραγωγής θα γονατίσει τις βιομηχανίες που απομένουν, εξανεμίζοντας τις ελπίδες για ανάκαμψη.

Έχουμε πάει δύο φορές στον Πρωθυπουργό, έχουμε συμμετάσχει σε συναντήσεις και συσκέψεις με τον αρμόδιο υπουργό και τις υπηρεσίες του, πήραμε πολλές διαβεβαιώσεις αλλά λύση δεν είδαμε.

Και θέλω να προειδοποιήσω εδώ, με την αίσθηση της ευθύνης των λόγων μου, ότι η ελληνική βιομηχανία δεν θα δεχτεί μισιακές λύσεις και εκπτώσεις σ’ ένα θέμα που αφορά την ίδια την επιβίωση της.

Μόνο τότε θα έρθουν και οι πολυπόθητες και αναγκαίες επενδύσεις, μόνο τότε θα υπάρξουν ξανά δουλειές και θα παραχθεί πλούτος για όλους.

Είμαστε σε μια κρίσιμη καμπή. Το φως στην άκρη του περιβόητου τούνελ είναι
ορατό. Αλλά ο δρόμος μέχρις εκεί παραμένει δύσβατος.

Ελπίδα και προσδοκία του επιχειρηματικού μας κόσμου είναι ότι η πολιτική βούληση που εκφράζει αυτή η κυβέρνηση και τα πρώτα δείγματα γραφής που έχει δώσει, θα έχουν αποφασιστική συνέχεια και συνέπεια.

Θα προσθέσω και τούτο: Οι προηγούμενοι υπουργοί Οικονομικών  καταγράφηκαν ως υπουργοί των περικοπών και των φόρων.  Οι μεγάλες περικοπές μισθών και συντάξεων και οι παράλογοι φόροι γονατίζουν σήμερα τις επιχειρήσεις και την κοινωνία, αποσαθρώνουν τον παραγωγικό ιστό, παγιδεύουν στην ύφεση, εκτρέφουν τον κοινωνικό θυμό, καταστρέφουν τη μεσαία τάξη.  Χρειαζόμαστε τώρα, έναν υπουργό Οικονομικών της ανάκαμψης, της επιχειρηματικότητας, της φορολογικής δικαιοσύνης, της αποκατάστασης των κοινωνικών αδικιών.  Έχουν δικαίωμα σε αυτά οι πολίτες, ύστερα από 4 χρόνια ατελέσφορης λιτότητας.  Έχουν δικαίωμα σ’ αυτά οι επιχειρήσεις, μετά από 4 χρόνια οικονομικής καταστροφής τους.