Προσφώνηση του Προέδρου του ΣΕΒ προς τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος στο πλαίσιο της συνεδρίασης του Γενικού Συμβουλίου του ΣΕΒ, 7/2/2011

“Αγαπητά Μέλη,

Η Τράπεζα της Ελλάδος υπήρξε κατά παράδοση μία καθαρή φωνή που αναδείκνυε όλα εκείνα τα προβλήματα που το κομματικό, πελατειακό σύστημα προτιμούσε να σπρώχνει κάτω από το χαλί.  Οι επισημάνσεις και προειδοποιήσεις της ακούγονταν –αλλά κατά κανόνα δεν εισακούγονταν.  Σήμερα, η ίδια η πικρή πραγματικότητα τις έχει επιβεβαιώσει.  Και η ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών, που η αβελτηρία πολλών ετών έχει καταστήσει πιο επώδυνες, αποτελεί πλέον συνείδηση για τη μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας μας.

Η συνείδηση αυτή δεν χαρακτηρίζει, βέβαια, κάποιες θορυβώδεις, οργανωμένες μειοψηφίες που, όλον αυτόν τον καιρό, δίνουν μάχη χαρακωμάτων για τα παγιωμένα συμφέροντά τους.  Υπερασπίζονται εκβιαστικά τα δικά τους προνόμια, υπονομεύοντας τα κεκτημένα του κοινωνικού συνόλου.  Επικαλούνται προσχηματικά το καλό του λαού –ενώ αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του συστήματος που κατάντησε τον λαό μας επαίτη των εταίρων του.  Η ένταση της αντίστασής τους στην αναγκαία αλλαγή, απλώς, αναδεικνύει το μέγεθος και την έκταση των προνομίων που έχουν αποσπάσει και που σήμερα παλεύουν να διατηρήσουν με πρόφαση το κοινωνικό συμφέρον.

Όσο περισσότερο φωνασκούν, όμως, τόσο περισσότερο εκτίθενται τελικά στα μάτια της κοινής γνώμης.  Η μάχη τους είναι μια μάχη οπισθοφυλακής και σαν τέτοια καταδικασμένη να αποτύχει.

Αρκεί, βέβαια, οι υπεύθυνοι εκφραστές του πολιτικού συστήματος να αφουγκραστούν τους σημερινούς πολίτες και να κωφεύσουν στους χθεσινούς πελάτες τους…

Το στοίχημα του συλλογικού μας μέλλοντος είναι καθαρό για όλους εκείνους που δεν έχουν τα συμφέροντά τους ριζωμένα στο χρεοκοπημένο παρελθόν.

Η χώρα πρέπει να καταλύσει το σύστημα παροχής και υφαρπαγής προνομίων και προσόδων που αφήσαμε να κυριαρχήσει επί δεκαετίες.  Στο όνομα της προστασίας των εργαζομένων και των αδυνάτων, δημιουργήσαμε ένα σπάταλο σύστημα που κατέρρευσε με πρώτα θύματα τους εργαζόμενους και τους αδύνατους.

Πρέπει να αφήσουμε πίσω το αδιέξοδο της κρατικοδίαιτης, επιδοτούμενης και δανειοδοτούμενης ανάπτυξης.  Και να βγούμε μπροστά χτίζοντας μία οικονομία βασισμένη στην επένδυση και στην ανταγωνιστικότητα, μια κοινωνία βασισμένη στην απόδοση και στην αξιοσύνη.

Η ριζική αυτή αλλαγή θα υλοποιηθεί μόνο αν διαμορφώσουμε μία συλλογική συνείδηση –δηλαδή νέα κριτήρια– για την οικονομία, την κοινωνία, την εξουσία.

Η σύγχρονη ανάπτυξη δεν συνάδει με την αποπνικτική παρουσία και παρεμβατικότητα ενός χαώδους και σπάταλου Κράτους.

Η σύγχρονη ανάπτυξη μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από ένα θεσμικά και λειτουργικά ολοκληρωμένο περιβάλλον που να ενθαρρύνει την ιδιωτική πρωτοβουλία, να διευκολύνει την επιχειρηματικότητα, να κατοχυρώνει την οικονομική σταθερότητα και την κοινωνική ασφάλεια.  Σύγχρονη ανάπτυξη σημαίνει ανοιχτές αγορές, ανοιχτά επαγγέλματα, ανοιχτά πεδία δημιουργίας.

Μας χρειάζεται, όμως, και ένα νέο αναπτυξιακό σκεπτικό για το πού πρέπει να οδεύσει και πώς να υλοποιηθεί η νέα μορφή βιώσιμης ανάπτυξης για τη χώρα.  Ποια είναι τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, σε ποιους τομείς –υπαρκτούς και δυνητικούς– μπορεί να γίνει ανταγωνιστική, πού θα πρέπει να στρέψει το ανθρώπινο δυναμικό της.  Αυτή είναι η απόλυτη προτεραιότητα του ΣΕΒ και αυτό είναι το πεδίο πρωτοβουλιών που σχεδιάζει να αναλάβει.

Η Τράπεζα της Ελλάδος διαθέτει τα τεχνοκρατικά εφόδια για να συνεισφέρει στον σχεδιασμό του νέου αναπτυξιακού μας μέλλοντος.  Και διαθέτει το θεσμικό κύρος για να ωθήσει από την πλευρά της το πολιτικό, οικονομικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα στο άνοιγμα νέων λεωφόρων ανάπτυξης.

Οι συνθήκες έχουν αλλάξει.  Και υπαγορεύουν την αλλαγή όλων μας, όλων των θεσμικών εταίρων, ως προς τον ρόλο, την ευθύνη, τη συμβολή τους.

Γίνεται πολύς λόγος τούτες τις μέρες για επιμήκυνση και αναδιάρθρωση του χρέους, για μείωση του επιτοκίου δανεισμού μας κ.ο.κ., στο πλαίσιο της θεσμοποίησης της Κοινοτικής αλληλεγγύης και της κατοχύρωσης του ευρύτερου Ευρωπαϊκού συμφέροντος.  Αλλά όλα αυτά, όσο θετικά κι αν είναι, δεν αποτελούν σενάρια εφησυχασμού.  Είναι αντιθέτως σενάρια εγρήγορσης.  Η εθνική ανασυγκρότηση είναι ένας δρόμος ανηφορικός, στον οποίο πρέπει να επενδύσουμε συνεπή προσπάθεια και πολύ κόπο.  Όχι –όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι– για το συμφέρον των δανειστών μας ή για τις σκοπιμότητες των εταίρων μας.  Αλλά για τη δική μας εθνική ανάγκη, για τη δική μας εθνική επιβίωση και προκοπή.

Σε πείσμα όσων θέλουν να βλέπουν τον τόπο υπό ξένη κατοχή για να αποποιηθούν τις δικές τους ευθύνες, η ευθύνη του μέλλοντος μας είναι στα δικά μας χέρια.

Αν μη τι άλλο, γιατί κανείς δεν θα μας σώσει παρά τη θέλησή μας.”