Tοποθέτηση του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου στη συνάντηση με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ 16/11/2010, Γραφεία ΣΕΒ

 Tοποθέτηση του Προέδρου του ΣΕΒ
κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου
στη συνάντηση με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ

16 Νοεμβρίου 2010, Γραφεία ΣΕΒ

Η επόμενη ημέρα των εκλογών βρίσκει τον τόπο αντιμέτωπο με τα πραγματικά του προβλήματα και την ανάγκη να ξαναπιάσουμε δουλειά για να τα διαχειριστούμε. ‘Aλλωστε, το μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες σε όλους μας είναι η απαίτηση για περισσότερη ευθύνη, ουσία και σοβαρότητα.

Από διαφορετικές κομματικές και άλλες αφετηρίες επιχειρήθηκε συστηματικά να ταυτιστεί το Μνημόνιο στο θυμικό του λαού με τα πρώτα σκληρά μέτρα της δημοσιονομικής προσαρμογής: την περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, την κατάργηση των επιδομάτων, την αύξηση των φόρων.  Ήταν όλα μέτρα έκτακτης ανάγκης.  Από εδώ και πέρα, όμως, αποτελούν άγονη γραμμή.

Η βαθύτερη ουσία του Μνημονίου, ωστόσο είναι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι βαθιές τομές που χρειαζόμαστε, που οφείλαμε να είχαμε κάνει εδώ και χρόνια και τις οποίες το πολιτικό σύστημα δεν τόλμησε να υλοποιήσει.  Αν είχαμε από μόνοι μας προχωρήσει στις αναγκαίες αυτές αλλαγές πριν από 15, ή έστω και πριν από 5 χρόνια, δεν θα είχαμε καταντήσει σήμερα να κοιτάμε τη χρεοκοπία στα μάτια.

Σήμερα, οι αλλαγές αυτές αποτελούν τη μόνη διέξοδο από την κρίση, προσφέρουν τη μόνη αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον μας.  Η δημοσιονομική προσαρμογή από μόνη της δεν αρκεί.  Πρέπει να ξεπεράσουμε οριστικά τα διαρθρωτικά μας προβλήματα, να μπούμε στον ενάρετο δρόμο της ανταγωνιστικής ανάπτυξης, να αφήσουμε πίσω την παλιά Ελλάδα του κρατικού παρασιτισμού, της πελατειακής κυριαρχίας και του επιδοτούμενου καταναλωτισμού.

Δυστυχώς, οι εξελίξεις το 2010 δείχνουν ότι η φοροδοτική δυνατότητα των πολιτών και η εισπρακτική ικανότητα του φορολογικού μηχανισμού είχαν υπερεκτιμηθεί, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους δανειστές μας.  Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση βραδυπορεί στην προώθηση των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, που προϋποθέτουν σύγκρουση με το βαθύ κομματικό Κράτος και τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που τρέφονται από αυτό.  Το αποτέλεσμα είναι να βαθαίνει η ύφεση και να απομακρύνεται η προοπτική εξόδου από αυτήν.  Κινδυνεύουμε, έτσι, να αυτοπαγιδευτούμε σε έναν φαύλο κύκλο, που καθιστά αδύνατη τη μείωση του χρέους, κρατά τις αγορές κεφαλαίου κλειστές και κάνει αναπότρεπτη την πτώχευση.

Η επιμήκυνση του χρέους, και ειδικά της αποπληρωμής των €110 δισ., προβάλλεται από ορισμένους ως λύση για να πιούμε σε μικρότερες δόσεις το πικρό ποτήρι της αποθεραπείας μας.  Στο θέμα αυτό δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για κουτοπόνηρες καθυστερήσεις ούτε για εσωκομματικές παλινωδίες.  Μέχρι να αποκτήσουμε ένα στοιχειώδες κεφάλαιο αξιοπιστίας υλοποιώντας με συνέπεια αυτά που έχουμε δεσμευτεί να εφαρμόσουμε έναντι των δανειστών μας και των εταίρων μας, κάθε συζήτηση για επιμήκυνση, αναδιαπραγμάτευση κ.λπ. είναι άκαιρη.

Το ιδανικό σενάριο για το εθνικό συμφέρον είναι το πιο δύσκολο: να ξεπεράσουμε μέσα στο προσδιορισμένο χρονοδιάγραμμα την αναγκαιότητα του Μνημονίου, εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα τους όρους του.  Οι δυσμενείς διεθνείς εξελίξεις, εξάλλου, είναι καταιγιστικές και αποδυναμώνουν την όποια διαπραγματευτική ισχύ μάς είχε απομείνει.  Αν πρώτα δείξουμε ότι υλοποιούμε με αποφασιστικότητα τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουμε προσυπογράψει, τότε θα δικαιούμαστε  να ζητήσουμε μία ανοχή στις διαφαινόμενες αποκλίσεις των δημοσιονομικών στόχων για το 2010 και το 2011 εν ονόματι της κοινωνικής συνοχής και των βαριών θυσιών που υφίστανται οι οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστεροι.

Η μεγαλύτερη, η κρισιμότερη, διαρθρωτική αλλαγή στην οποία πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε είναι η κατάλυση του υπερτροφικού πελατειακού Κράτους.  Είναι ένα Κράτος που απομυζά από το κοινωνικό σύνολο τεράστιους πόρους προς όφελος των συντεχνιών του δημοσίου και των ποικιλώνυμων κρατικοδίαιτων συμφερόντων.  Είναι ένα Κράτος που συμπαρασύρει στη χρεοκοπία του την παραγωγική ιδιωτική οικονομία, την κοινωνία, καθώς και την αναπτυξιακή μας προοπτική.  Αν δεν επιδειχθεί το αναγκαίο πολιτικό σθένος ώστε να προχωρήσουμε στη δραστική περικοπή του και αναδιάρθρωσή του με την κατάργηση θέσεων, οργανισμών, νομικών προσώπων ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου, επιτροπών και οφικίων, η προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας θα πέσει στο κενό και με μαθηματική ακρίβεια θα πτωχεύσουμε συλλογικά και ατομικά.

Στο πλαίσιο αυτό, ο ΣΕΒ έχει ετοιμάσει ένα Υπόμνημα που συνοδεύεται από ολοκληρωμένη στοιχειοθέτηση και το οποίο θα παραδώσω αύριο στην Κυβέρνηση, στον Επίτροπο Olli Rhen στη συνάντηση που θα έχω αύριο μαζί του στις Βρυξέλλες και την Πέμπτη στην Τρόικα.

Η βασική μας θέση συνίσταται στην αναδιάταξη των προτεραιοτήτων του Μνημονίου ώστε αυτό να αξιοποιηθεί ως ένα Μνημόνιο Ανάπτυξης για τη χώρα και συνοψίζεται στα εξής τρία σημεία:

• Η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων για το 2010 και το 2011 εμφανίζεται από αμφίβολη έως αδύνατη, ενώ η λήψη πρόσθετων φορολογικών ή εισοδηματικών μέτρων και δεν θα έχει αποτέλεσμα και θα διαταράξει επικίνδυνα την κοινωνική σταθερότητα.
• Απαιτείται η επιτάχυνση όλων των προβλεπόμενων διαρθρωτικών αλλαγών, η άμεση λήψη των μέτρων που προωθούν την εξωστρεφή ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα, με ταυτόχρονη ενίσχυση των μηχανισμών που θα διασφαλίζουν την πλήρη και ταχεία υλοποίηση.
• Ο περιορισμός του Κράτους πρέπει να αποτελεί τον σκληρό πυρήνα των μεταρρυθμίσεων και η απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας τον σκληρό πυρήνα της επιστροφής στην ανάπτυξη.

Αυτός είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που έχουμε μπροστά μας.  Στον λαό δεν μπορούμε πλέον να προσφέρουμε φρούδες ελπίδες, απατηλές υποσχέσεις και ψεύτικα διλήμματα.  Είμαστε σε μία οριακή καμπή της επιχείρησης διάσωσης του τόπου.  Ευθύνη του πολιτικού συστήματος συνολικά, είναι να ανταποκριθεί στην κρισιμότητα αυτής της στιγμής και να πράξει ό,τι απαιτείται για να απαλλαγούμε από το φάσμα της χρεοκοπίας.  Για τον λόγο αυτόν ο ΣΕΒ έχει διακηρύξει κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για όλους τους εθνικά υπόλογους ταγούς: το Μνημόνιο δεν πρέπει να μας διχάζει, αλλά να μας ενώνει σε μία συλλογική προσπάθεια να υπερβούμε τις συνθήκες που με δική μας ευθύνη το κατέστησαν αναγκαίο.  Αν το Μνημόνιο γίνει αντικείμενο κοινωνικού διχασμού, τότε η αλλαγή στη χώρα, μοιραία, θα καταστεί αδύνατη και η εθνική πτώχευση αναπόφευκτη.  Στην περίπτωση αυτή τις συνέπειες θα τις πληρώσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.  Το πραγματικό θύμα, όμως, θα είναι ο λαός μας.