Τοποθέτηση του Προέδρου του ΣΕΒ στην Ειδική Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Ο.Κ.Ε. με σκοπό την ενημέρωση από τον Υπουργό Οικονομικών για το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2012 – 2014, 3/3/3011

Κύριε πρόεδρε της ΟΚΕ,
Κύριε υπουργέ,
Αγαπητοί συνάδελφοι,

Η σημασία της ευρείας πολιτικής και κοινωνικής διαβούλευσης, στο πλαίσιο της οποίας εντάσσεται η σημερινή συνάντηση, υπαγορεύεται από την κρίσιμη συγκυρία στην οποία βρίσκεται ο τόπος.  Άλλοι μεταθέτουν τις ευθύνες τους συνθηματολογώντας ή διαδηλώνοντας, άλλοι τις αποποιούνται σιωπώντας.  Εμείς, ως κοινωνικοί εταίροι, δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα.  Στους πολίτες, αλλά και στους εαυτούς μας, χρωστάμε καθαρές κουβέντες.  Είναι τόσο δύσκολη η πραγματικότητα ώστε μας απαγορεύει τις υπεκφυγές.

Προχθές ακόμη τόνιζα ότι το διακύβευμα για τη χώρα μας δεν περιορίζεται πλέον σε επί μέρους μέτρα για τα κλειστά επαγγέλματα, τις ΔΕΚΟ, τις επιχειρησιακές συμβάσεις κ.λπ.  Ούτε στο αν οι εταίροι μας θα μας δώσουν περισσότερο χρόνο, χαμηλότερα επιτόκια ή άλλες διευκολύνσεις.

Το διακύβευμα σήμερα, εδώ που φτάσαμε, είναι αν θα πτωχεύσουμε ή όχι.  Αν θα παραμείνουμε στην προηγμένη οικογένεια των ευρωπαϊκών χωρών ή αν θα καταντήσουμε μία περιθωριακή χώρα των Βαλκανίων.

Υπάρχουν βαθιά ριζωμένα συμφέροντα που αντιστέκονται στις αναγκαίες αλλαγές, που αρνούνται τη σκληρή πραγματικότητα.  Δεν θέλουν να δουν ότι το συρτάρι του ταμείου είναι άδειο.  Και δεν είναι, βέβαια, το Μνημόνιο, όπως προσπαθούν προσχηματικά να μας πείσουν, που μας οδηγεί στη χρεοκοπία.  Το Μνημόνιο μας έδωσε ένα σωσίβιο δανεικών, μία παράταση ζωής, αναβάλλοντας την επίσημη χρεοκοπία.  Είναι η υπονόμευση του Μνημονίου που σπρώχνει καθημερινά τον τόπο πιο κοντά στο βάραθρο της χρεοκοπίας και πιο μακριά από την ευρωπαϊκή του προοπτική, ακυρώνοντας τις θυσίες του λαού μας.

Αλλά ούτε το υπονομευμένο Μνημόνιο αρκεί πλέον.  Αντιμετωπίζουμε μία πρόκληση εθνικής επιβίωσης, που απαιτεί από εμάς καθαρότερη συνείδηση της πραγματικότητας και μεγαλύτερη προσπάθεια για την ανατροπή της.

Θα σωθούμε από το ναυάγιο της Μεταπολίτευσης μόνο αν εμείς προχωρήσουμε σε ευρύτερες και ριζικότερες τομές αποδόμησης του πελατειακού κράτους –τις οποίες το πολιτικό σύστημα αποφεύγει– μόνο αν εμείς μειώσουμε το συσσωρευμένο τεράστιο χρέος –ενεργοποιώντας το νεκρό κεφάλαιο της δημόσιας περιουσίας–, μόνο αν εμείς επιτύχουμε μία νέα μορφή ανάπτυξης υψηλών ταχυτήτων –κινητοποιώντας τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να αναμετρηθούν επί ίσοις όροις με την κρίση.

Στη βάση αυτή, θεωρώ ότι το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2012 – 2014 θα πρέπει να μετουσιωθεί σε ένα ευρύτερο, πρωτίστως μεταρρυθμιστικό και αναπτυξιακό, πρόγραμμα δράσης για όλες τις αναγκαίες αλλαγές που ακόμη και σήμερα δεν τολμούμε.

Το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2012 – 2014 πρέπει να γίνει ένα πραγματικό Εθνικό Μνημόνιο Αλλαγής, που θα εμπεριέχει το Μνημόνιο των δανειστών μας και ταυτόχρονα θα το υπερβαίνει.  Μόνο έτσι θα ανταποκρίνεται στις απειλές που αντιμετωπίζουμε.  Σε αυτό θα έπρεπε να κληθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις να συμβάλουν και να εισφέρουν, αναδεχόμενες την ευθύνη τους απέναντι στον λαό και το συλλογικό μας μέλλον.  Δεν αρκεί ένα σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν χρειαζόμαστε μόνο ένα τριετές σχέδιο νέων δημοσιονομικών μέτρων.  Χρειαζόμαστε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αλλαγής για τη σωτηρία και την αναγέννηση του τόπου.  Έτσι θα μπορούσε να διεκδικήσει η κυβέρνηση την ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση, εντός και εκτός Βουλής.

Η ίδια ευθύνη βαρύνει και εμάς τους κοινωνικούς εταίρους.  Και τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουμε, να φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων, αν παγιδευτούμε κι εμείς σε μάχες χαρακωμάτων, αναπαράγοντας στερεότυπα, αντιλήψεις και διεκδικήσεις μίας εποχής που τέλειωσε οριστικά.  Θα γίνουμε έτσι μέρος του συστήματος, μέρος του προβλήματος, μέρος του αδιεξόδου.

Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχουμε για μία ευρεία πολιτική και κοινωνική συναίνεση αλλαγής.